بررسی میزان رعایت محدودسازی میدان تابش اشعه ایکس در رادیوگرافی قفسه صدری نوزادان بستری در واحد مراقبت های ویژه نوزادان ( NICU ) در یک بیمارستان

سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 639

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

SRMMED22_392

تاریخ نمایه سازی: 19 آبان 1398

چکیده مقاله:

سابقه و هدف: رادیوگرافی قفسه صدری یکی از آزمون های رایج پرتو تشخیصی در نوزادان است. محدد سازی میدان تابش اشعه ایکس به ناحیه مورد نظر بالینی بعنوان روشی موثر برای کاهش دوز دریافتی بیماران در آزمون های رادیولوژیکی پیشنهاد شده است. محدودسازی مناسب علاوه بر کاهش پرتوگیری غیرضروری بیماران، با کاهش تعداد پرتوهای پراکنده، کیفیت تشخیصی تصویر را نیز افزایش می دهد. هدف از مطالعه حاضر بررسی وضعیت رعایت محدودسازی میدان تابش اشعه ایکس به ناحیه مورد نظر بالینی در رادیوگرافی قفسه صدری نوزادان بستری در واحد مراقبت های ویژه نوزادان ( NICU ) یک بیمارستان دولتی بود. مواد و روش ها: مطالعه بصورت گذشته نگر انجام شد. در ابتدا با استفاده از سیستم آرشیو و انتقال تصاویر پزشکی ( PACS )، تصاویر رادیوگرافی پرتابل قفسه صدری مربوط به نوزادان بستری در واحد NICU طی 6 ماه (شهریور 1397 تا بهمن 1397 ) بازیابی شد و سپس هر تصویر به دقت مورد بررسی قرار گرفت. با استفاده از خط کش الکترونیکی مانیتور ایستگاه کاری ( work station monitor ) مساحت ناحیه مورد نظر بالینی (قله ریه از بالا، زوایای کوستوفرنیک از پایین و لبه دنده ها از کناره ها) و ناحیه خارج از ناحیه مورد نظر بالینی (پرتوگیری غیرضروری) محاسبه گردید. طبق پروتوکل های استاندارد موجود، در هر لبه (بالا، پایین، چپ و راست) حداکثر cm2 بعنوان پرتوگیری اضافی قابل قبول در نظر گرفته شد. آنالیزهای آماری با استفاده از نرم افزار SPSS 20 انجام گردید. یافته ها: در مجموع تعداد 763 رادیوگرافی قفسه صدری از نوزادان بازیابی شد. میانگین مساحت ناحیه مورد نظر بالینی و میانگین مساحت ناحیه پرتوتابی شده خارج از آن به ترتیب 2cm 152 و 2cm 87 محاسبه گردید. به عبارت دیگر، در هر رادیوگرافی بطور میانگین 2cm 87 پرتوگیری غیر اضافی وجود داشت. بیشترین پرتوگیری غیر ضروری در قسمت های پایین ریه (ناحیه شکمی) و سپس ناحیه بالای ریه (ناحیه گردن) و کمترین مربوط به لبه های کناری بود. نتیجه گیری: به نظر می رسد محدود سازی میدان تابش اولیه به ناحیه مورد نظر بالینی به طور صحیح رعایت نمی گردد که این امر می تواند منجر به افزایش پرتوگیری غیرضروری بیماران شود. لذا بازرسی و رسیدگی مسئولین فیزیک بهداشت مراکز ضروری به نظر می رسد.

نویسندگان

اعراف آل کثیر

گروه مهندسی پزشکی، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد دزفول، دزفول، ایران

رومینا عالی نژاد

کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی دزفول، دزفول، ایران

راضیه ناصری فر

گروه مهندسی پزشکی، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد دزفول، دزفول، ایران