نقش پرستاران در افزایش امید به زندگی دربیماران

مقدمه و هدف: امید به زندگی شاخصی آماری است که نشانگر متوسط طول عمر در یک جامعه می باشد و با در نظر گرفتن اهمیت بالای شاخص های بهداشتی درمانی در تعیین متوسط طول عمر افراد جامعه، سعی برآن شد در این مقاله به بررسی نقش عوامل موثر بر افزایش امید به زندگی و افزایش طول عمر بپردازیم. روش جستجو: در مقاله حاضر تعداد 23 مقاله از پایگاه های اطلاعاتی مثل Science Direct, Pubmed, Scopus, Google Scholar با جستجوی کلید واژه های مناسب پیدا شد که بعد از حذف مقالات غیر مرتبط، تعداد 15 مقاله وارد مطالعه شدند. یافته ها: طبق تحقیقات انجام شده، مفید افزایش امید به زندگی 7 سال است که 1.5 سال ان بدون مریضی و با سلامت کامل می باشد و 5.5 سال آن معمولا همراه با مریضی های حاد و دست و پاگیر و یا صرف به خود رسیدگی می شود. بنابراین با افزایش امید به زندگی نیازهای مراقبتی بهداشتی برای افراد مبتلا به بیماری های مزمن افزایش می یابد. افزایش جمعیت پیر ، حاکی از پررنگ تر شدن نقش کادر درمانی بخصوص پرستاران ، برای رفع نیازهای مراقبتی بیماران می باشد. نتیجه بهتر در گروه برخوردار از مشاوره معنوی در دو گروه بیمار سرطانی ارومیه، نشانگر نقش بنیادی پرستاران در روند بهبود می باشد و نیز حاکی از چالش های اخلاقی که پرستاران روزانه با آن مواجه می شوند ، می باشد که در چهارچوب اجتماعی - اکولوژیکی می تواند در ایجاد استراتژی تعامل با بیماران و پرستاران در باب افزایش امید به زندگی سودمند باشد. بحث و نتیجه گیری: ارتباطات به عنوان عنصرکلیدی در ارائه خدمات بهداشتی با کیفیت بالا منجر به سلامت سریعتر وی می شودکه می توان با سیاست گذاری و چارچوب گذاری های دقیق من با ارتباط بیمار با پرستار و افزایش آگاهی پرستاران و بیماران و ایجاد یک محیط مطلوب برطرف شود و توصیه می شود پرستاران به طور موثر در مهارت های مرتبط آموزش دیده و از طریق نظارت مداوم مهارت های بدست امده مورد تشویق قرار گیرند .

کلیدواژه ها:

نقش پرستاران ، ارتباط بیمار و پرستار ، امید به زندگی ، افزایش طول عمر