بررسی اثرات کاربرد کود دامی و عناصر ریزمغذی (آهن، روی و بر) بر خصوصیات کمی و کیفی طالبی سمسوری

در کشور ما از یک طرف مصرف گسترده کودهای شیمیایی پر مصرف نظیر ازت و فسفر از طرف دیگر عدم مصرف کودهای حاوی عناصر کم مصرف، آهکی بودن خاکها و مقدار کم مواد آلی درخاکهای کشور، موجب از بین رفتن تعادل عناصر غذایی و بروز کمبود این عناصر در خاک شده است. تاکار و واکر (1993)، pH بالا یا پایین، مقدار مواد آلی زیاد یا کم، خاکهای شنی، سدیمی و آهکی را از دلایل شیوع کبود روی می دانند. این در حالی است که اکثر خاکهای زراعی ایران دارای pH قلیایی و کربنات کلسیم بالا هستند، در چنین خاکهایی فراوانی و قابلیت جذب آهن و روی برای گیاه پائین است. ساماندرو همکاران (1992) طی تحقیقات خود به این نتیجه رسیدند که مصرف سولفات روی به میزان 15 کیلوگرم در هکتار و براکس به میزان 7 کیلوگرم در هکتار علاوه بر کودهای پایه، محصول طالبی را به طور معنی داری افزایش می دهد. تعداد میوه در بوته، عملکرد میوه در هکتار و کل مواد محلول به طور معنی داری افزایش پیدا کرد. همچنین محلولپاشی نیم درصد سولفات روی بعلاوه محلولپاشی یک درصد براکس نتایج مشابهی را باعث شد. انسمینگر و همکاران (1983) طی مطالعات خود اثرات عناصر میکروشامل Mo, Zn, Fe, Mn, B, Cu را بر روی طالبی مورد بررسی قرار داده و نتیجه گرفتند که کمبود این عناصر باعث کلروزیس، میوه های بدفرم، کاهش عملکرد و درصد قند محصول در طالبی می گردد. اولین نشانه کمبود منگنز زرد شدن و پیر شدن زود بهنگام برگهای مسن تر می باشد.