بررسی اثرات سطوح مختلف گوگرد و روی بر خواص کمی و کیفی ذرت دانه ای

سطح زیر کشت ذرت در ایران حدود 1186 هزار هکتار با متوسط 6200 کیلوگرم در هکتار است. استان قزوین با داشتن پتانسیل تولید بالا حدود 4100 هکتار مزارع ذرت اعم از دانه ای یا علوفه ای را بخود اختصاص داده است. که متوسط عملکرد آن حدود 6600 کیلوگرم در هکتار می باشد گوگرد از لحاظ مقدار مورد نیاز گیاه پس از نیتروژن، فسفر، پتاسیم وکلسیم قرار می گیرد. ضرورت گوگرد در رشد گیاه مدتهاست شناخته شده ولی متاسفانه اطلاعات کمی در زمینه قابلیت استفاده ترکیات گوگرد در خاکها موجود است. روی به عنوان جزء ساختمانی بعضی از آنزیم ها بوده و در فعالیت های آنزیمی گوناگون شرکت دارد. گوگرد و سایر مواد اسیدزا و روی با کاهش pH خاک می توانند قابلیت جذب بیشتری پیدا کنند (1). پژوهشگران گزارش کردند که مصرف روی به طورمعنی داری تولید ماده خشک گیاهی را در ذرت افزایش داده است (5). در یک آزمایش گلخانه ای تاثیر گوگرد را در سه خاک (آهک، خنثی و اسیدی) بر رشد و ترکیبات شیمیایی ذرت مورد بررسی قرار دادند. آنان گزارش کردند که جذب روی توسط گیاه در خاک آهکی نسبت به شاهد قابل ملاحظه بود، ولی در دو خاک دیگر چشمگیر نبود (2). مصرف گوگرد تا سطح 80 کیلوگرم در هکتار با افزایش عملکرد دانه ذرت و غلظت گوگرد برگ همراه بوده است (3) برخی از گزارشات حاکی از این است که مصرف سالانه 13/4 کیلوگرم روی در هکتار افزایش قابل ملاحظه در غلظت روی در بافت گیاهی ذرت دریک دوره 5 ساله داشته است . (4) هدف از این تحقیق تاثیر سطوح مختلف گوگرد و روی بر خواص کمی و کیفی ذرت دانه ای می باشد.