اثر منابع مختلف پتاسیم و مقدار آهن بر عملکرد دو رقم گوجه فرنگی

پتاسیم یکی از عناصر پر مصرف مورد نیاز گیاه است که وظایف زیادی در فیزویولوژی گیاه بر عهده دارد. مطالعات زیادی درباره اثر منابع مختلف پتاسیم بر عملکرد گیاهان زراعی انجام شده است. بایبوردی و ملکتونی (1379)، ضمن انجام آزمایشاتی اثر سطوح و منابع مختلف پتاسیم بر سه گیاه پیاز، پنبه و گوجه فرنگی را بررسی نمودند. آنها اعلام داشتند که مصرف کلرید پتاسیم در مقایسه با سولفات پتاسیم در هر سه گیاه باعث افزایش عملکرد بطور معنی دار شده است این افزایش در عملکرد در مورد گوجه فرنگی با افزایش در ویتامین ث همراه بوده است. نتایج حاصل از تحقیقات عده دیگری از محققان نیز حاکی از آن است که در شرایطی که میزان کلر برگ گیاهان از 0/15 درصد پایین تر باشد، آنیون همراه کودهای ازته و پتاسیمی باید کلر باشد. زیرا علاوه بر نقش مثبت پتاسیم، کلر عامل مهمی در جلوگیری از شیوع برخی از بیماریها مانند بیماری پوسیدگی ریشه پیاز می باشد (1). اثرات مصرف سولفات پتاسیم و کلرید پتاسیم را بر عملکرد گوجه فرنگی در کشور پاکستان مورد بررسی قرار گرفت.نتایج حاکی از آن بود که مصرف کلرید پتاسیم عملکرد میوه گوجه فرنگی را بطور معنی داری (در سطح 1%) افزایش داد (2). استفان و گرون (1989) ضمن بررسی اثر مقادیر مختلف آهن بر فیزیولوژی و عملکرد گوجه فرنگی دریافتند که با کاهش میزان آهن در محیط کشت، نوک ریشه ها و ناحیه تارهای کشنده ضخیم شده و با کاهش جذب آهن، جذب دیگر عناصر سنگین توسط گیاه افزایش یافت (3).