ارزیابی کیفی تناسب اراضی برای کشت آبی محصولات گندم، پنبه و سویا درمنطقه گرگان

یکی از عوامل اصلی و شناخته شـده توسـعه پایـدار کشـاورزی، بکـار گرفتن اراضی به تناسب پتانسیل آنها برای مناسبترین نـوع بهـره وری است که اصطلاحا بـه آن تناسـب اراضـی یـا (Land suitability) می گویند . بنابراین استفاده از اراضی بر اساس امکانات بالقوه و بالفعـل آنها در قالب مطال عات تناسب اراضـی بایـد انجـام گیـرد . در مطالعـات تناسب اراضی برای کشاورزی، شرایط فیزیکـی منطقـه مـورد بررسـی قرار گرفته و با نیازهای اکولوژیکی گیاهان مورد نظـر مقایسـه شـده و بعد کلاس های تناسب فیزیکی اراضی تعیین می شوند . در این تحقیق ارزیابی تعیین کیفی تناسب اراضی بر ای کشت آبی گندم پنبـه و سـویا در محدوده گرگان – آق قلا مورد مطالعه قرار گرفته که هدف از ایـن ارزیابی شناخت توانمندی های اراضی و اختصـاص آنهـا بـه بهتـرین و سودآورترین نوع بهره وری است . در نیمه دوم قرن بیستم، روش هـای متعددی برای ارزیابی اراضی شده است که از آن جمله مـی تـوان بـه روش های طبقه بندی قابلیت اراضی به روش وزارت کشاورزی ایالات متحده آمریکا، روش پارامتریک برای ارزیابی فاریـاب و روش ارزیـابی اراضی برای نباتات زراعی خاص ( طبقه بندی تناسب اراضی بـه روش فائو ) اشاره کرد . که از آن میان روش فـائو بیشـترین کـاربرد را داشـته است . ایوبی و همکاران تناسـب کیفـی و کمـی اراضـی منطقـه بـرآن اصفهان را برای چهار تیپ بهره وری گندم آبی، جو، ذرت و بـرنج بـه دو روش محدودیت ساده و روش پـارامتری ریشـه دوم انجـام دادنـد . مطالعات کیفی نشان داد که مهمترین عامل محدود کننده برای تولیـد این محصولات شوری می باشد (1).