اثر گوگرد و ورمی کمپوست بر عملکرد آفتابگردان روغنی

به منظور بررسی تاثیر گوگرد، ورمی کمپوست و تیوباسیلوس بر عملکرد آفتابگردان روغنی آزمایشی به صورت کرت هاییکبار خرد شده بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با 10 تیمار در 3 تکرار اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل ورمی کمپوستدر دو سطح شامل به عنوان فاکتور اصلی و تیمارهای کودی مصرف گوگرد در پنج سطح به عنوان فاکتور فرعی انتخاب شدهبود. نتایج نشان دادند اثر ورمی کمپوست بر درصد روغن و عملکرد دانه معنی دار بود، به طوری که بیشترین عملکرد دانهمربوط به مصرف ورمی کمپوست با 425/30 گرم در متر مربع و درصد روغن 47/67 بود. مصرف گوگرد بر صفات درصد پوکی دانه و درصد پروتیین دانه تاثیر معنی داری داشت. بیشترین مقدار درصد پروتیین مربوط به تیمار عدم مصرف کود و مصرفگوگرد به میزان 400 و 200 کیلوگرم در هکتار بود. نتایج کلی این آزمایش نشان داد که تیمار 400 کیلوگرم در هکتار گوگرد+ بیوسولفور در افزایش عملکرد نسبت به سایر سطوح گوگرد موثرتر بود و تیمار عدم مصرف گوگرد افزایش درصد پوکی رانشان داد و مصرف 400 کیلوگرم در هکتار گوگرد باعث افزایش درصد پروتیین دانه شد.

کلیدواژه ها:

آفتابگردان ، بیوسولفور ، عملکرد ، گوگرد ، ورمی کمپوست