ماساژ موضعی کوتاه مدت، موجب کندی فرایند بازگشت به حالت اولیه در پنجه جودوکاران می شود!

جودو هنری رزمی با فرصت های درگیری بسیار زیاد است. زمین زدن، گیر انداختن، مهار کردن و حتی از کارانداختن بازوان حریف، از راهکارهای اصلی جودوکاران برای تسلیم نمودن حریفان به شمار می بوند. ورزش جودو از هنر رزمی به نام جوجیتسو منشا گرفته است که در ژاپن و در قرن 16 میلادی، بیانگر تمامی هنرهای رزمی با دست خالی بود(2). جودو قبل از آن که به عنوان یک رشته ورزشی پذیرفته شود، به عنوان سیستمی از دفاع های شخصی تلقی می گردید که توسط فردی به نام جیگوروکانو بنیانگذاری شده بود. این ورزش ریشه در هنرهای رزمی سامورایی هایی دارد که با دست خالی و از طریق دست به یقه شدن، مبارزه می کردند. بعلاوه، اولین هنر رزمی بود که به دلیل کسب معروفیت جهانی، برای اولین بار در المپیک توکیو در سال 1964 وارد بازی های المپیک شد. در حال حاضر، حدود 175 کشور در رقابت های جودو شرکت می جویند. این امر باعث شده تا به دومین ورزش جنجال بر انگیز المپیکی مبدل شود(3). در ورزش، اقدامات مربوط به بازگشت به حالت اولیه به اندازه تمرینات بدنی اهمیت دارند، زیرا ترمیم ناکافی قابلیت های عملکردی ارگانیزم در بین نوبت های کار و یا مسابقات منجر به کاهش ظرفیت کاری ورزشکار می شود(4). بنابراین، نوبت بندی منطقی برنامه بازگشت به حالت اولیه با فشارهای تمرینی، موجبات کاهش یا رفع خستگی و در نهایت سازگاری و عملکرد بهتر ورزشکار با شرایط تمرین و مسابقه را فراهم می سازد(7). در چنین شرایطی، متخصصین ورزش در پی کشف مؤثرترین روش های بازیافت فیزیولوژیکی و روانی ورزشکاران می باشند. ماساژ، از دیرباز یکی از مهم ترین ابزار بازگشت به حالت اولیه انسان محسوب می شود. امروزه در منابع علمی، تأثیرات آن در چهار سطح بیومکانیکی، عصبی، روانی و فیزیولوژیکی تشریح شده است. متخصصین ورزش اعتقاد دارند که اجرای ماهرانه ماساژ از سه طریق موجب افزایش ظرفیت عملکردی ورزشکار می شود: 1- بهینه سازی عملکردهای عصبی عضلانی، آرامش ذهنی، افزایش تمرکز، هوشیاری و ... 2- کاهش احتمال بروز آسیب های عضلانی و تاندونی و 3- حمایت از روند ترمیم یافت بافت های همبند(1). تحقیقات نشان داده، در مسابقات جودو 80 درصد از کل زمان مسابقه صرف رقابت ورزشکاران جهت گرفتن حریف می شود، زیرا تنها با این عمل است که اجرای مؤثر فن در لحظه معین تحقق می یابد. با انجام تحقیقات مصاحبه ای و پرسشنامه ای روی جودوکاران در سطوح مختلف خبرگی، مشخص شده که اکثریت آنها از وجود مشکل گرفتن حریفان بخاطر نبود استقامت تخصصی در پنجه های خود شکایت دارند. اما مشکل این است که عواملی نظیر ساختار غیر تکراری و پیچیده اعمال تکنیکی- تاکتیکی و تنوع زیاد آنها، حضور مقاومت حریف در جریان مبارزه، تلاش برای ایجاد هماهنگی در حرکات، وجود طبقه بندی وزنی و مهم تر از همه ایجاد تغییرات پی در پی در قوانین داوری، امکان استاندارد نمودن شرایط جهت انجام تحقیقات ریکاوری را از محققین سلب نموده است(14). لذا در پژوهش حاضر، محققین از طریق الگوبرداری از فعالیت رقابتی جودوکاران به طراحی پروتکل تمرینی پرداخته اند که امکان استاندارد نمودن شرایط فشار تمرینی و مسابقه ای از طریق انجام فعالیت دینامومتریکی در پنجه را فراهم می سازد. در چنین شرایطی، مطالعه تأثیرات ماساژ موضعی کوتاه مدت روی عملکرد دینامومتریکی میسر می شود و یافته های حاصل قابل تعمیم به شرایط تمرینی و مسابقه ای جودکاران خواهند بود.