تاثیر برگشت به حالت اولیه در آب های سرد، گرم و معتدل بعد از یک دوره شنای 200 متر بر سطوح کورتیزول برخی از شاخص های خستگی

هدف تحقیق حاضر برری میزان کورتیزول، لاکتات خون، قلب و درک برگشت به حالت اولیه به دنبال سه نوع برنامه ی برگشت به حالت اولیه غیر فعال بود. بدین منظور 15 دانشجوی پسر سالم با میانگین سن 1/50±21/86 سال، قد 6/00±176/67 سانتی متر و وزن 7/06±69/73 کیلوگرم به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند، آزمودنی ها طی سه جلسه با فاصله یک هفته به اجرای شنای 200 متر کرال سینه با حداکثر سرعت پرداختند. برنامه های برگشت به حالت شامل آب معتدل، گرم و سرد بود. متغیرهای مورد مطالعه بعد از اجرای شنا و بعد از سه روش برگشت به حالت اولیه اندازه گیری شد. جهت ارزیابی اطلاعات از آزمون های آماری اندازه گیری مکرر و بونفرونی استفاده شد. طبق نتایج بدست آمده برگشت به حالت اولیه در آب سرد در مقایسه با آب معتدل و گرم افزایش معنی دار کورتیزول گردید(P = 0/0001)، اما بین دو روش دیگر تفاوت معنی داری مشاهده نشد. برگشت به حالت اولیه در آب سرد در مقایسه با آب گرم ضربان قلب را به طور معنی داری کاهش داد(P =0/01)، اما بین روش های دیگر تفاوت معنی داری وجود نداشت. برگشت به حالت اولیه در آب سرد میزان درک برگشت به حالت اولیه را در مقایسه با آب گرم به طور معنی داری افزایش داد (P =0/041)، اما در سایر روش ها این تفاوت معنی دار نبود. میزان لاکتات خون بعد از برگشت به حالت اولیه در آب سرد، گرم و معتدل تفاوت معنی داری نداشت.( p > 0/05). به طور کلی بنظر می رسد برگشت به حالت اولیه در آب سرد در مقایسه با آب گرم و معتدل روش مناسب تری می باشد.

کلیدواژه ها:

برگشت به حالت اولیه ، کورتیزول ، لاکتات ، ضربان قلب ، درک برگشت به حالت اولیه