بررسی آگاهی متخصصان تیم توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی، درمانی تبریز از روشهای ارتباطی مکمل و جایگزین

مقدمه: توانایی برقراری ارتباط از طریق گفتار از تواناییهای منحصربهفرد نوع بشر است. افرادی که به هر دلیل، توانایی سخن گفتن را ازدستداده باشند، نمیتوانند به شیوه موثر ارتباط برقرار کنند. روشهای ارتباطی مکمل و جایگزین به عنوان راهکاری مناسب برای کمک به این افراد مطرحشده است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی میزان آگاهی تیم توانبخشی شاغل در دانشگاه علوم پزشکی تبریز از خدمات روشهای ارتباطی مکمل و جایگزین است. روش بررسی: این پژوهش از نوع مقطعی و توصیفی- تحلیلی است.31 نفر از تیم توانبخشی شاغل در بیمارستانها و کلینیکهای وابسته به دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی، درمانی تبریز در این پژوهش شرکت کردند و میزان آگاهی آنها از خدمات روشهای ارتباطی مکمل و جایگزین موردبررسی قرار گرفت. برای آگاهی سنجی از پرسشنامهی محقق ساخته با روایی محتوایی 76/31 استفاده شد. نتایج با استفاده از نرمافزار spss22 مورد تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که 38/7 درصد شرکتکنندگان، هیچگونه آشنایی با اصطلاح خدمات ارتباط مکمل و جایگزین نداشتند و یا آشنایی کمی داشتند، تنها 6/4 درصد از آنها آشنایی کامل با این اصطلاح داشتند. بیشترین آشنایی شرکتکنندگان 80/6) درصد) با سیستمهای ارتباطی ساده ازجمله کاغذ و خودکار بود.نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که متخصصان، آشنایی محدودی با خدمات ارتباطی مکمل و جایگزین و جامعه هدف این خدمات دارند؛ بنابراین نیاز به آموزش به این متخصصان در این زمینه بهصورت نظری و بالینی وجود دارد.

کلیدواژه ها:

آگاهی ، متخصصان تیم توانبخشی ، روش های ارتباطی مکمل و جایگزین