ارزیابی تجربه حضور زنان در مدیریت توسعه روستایی ایران: مورد مطالعه تجربه دهیاران زن

در گذشته برای فعالیت زنان و افزایش مداخله ایشان در عرصه های اجتماعی، وظایفی غیراکتسابی محول تعریف می شد که در ارزیابی نیز فعالیت مربوطه، به پای وظیفه خانوادگی آنها گذاشته میشد. امروزه در کشور، در حوزه زنان، گذری از نقش های محول به سوی نقش های محقق رخ داده است و تجربه حضور زنان در نقش های اکتسابی و بیرون از خانه گسترش یافته است. در ادبیات توسعه نیز همسوی با این تحول از شاخص های توسعه جنسیتی در راستای برابری و توازن نیروی انسانی، توانمندسازی زنان در کسب منزلت اجتماعی و همکاری سازمانی بحث های قابل اتکایی به میان آمده است. پس از دهه هفتاد شمسی و تصویب قانون «انتخاب شوراهای اسلامی و شهرداران»، تجربه یک دوره شرکت زنان در شورای اسلامی روستایی و مهم تر از آن حضور در سازمان دهیاری به عنوان مدیر اجرایی روستا، نشانه های از توفیق ایشان در مدیریت اجرایی روستا بوده است.هدف این مقاله بررسی تجربه زنان روستایی در حیطه دهیاریها و ترجیحات مدیریتی روستاییانی است که حضزور زنان را در مدیریت روستای خود تجربه کرده اند. جهت دستیابی به اهداف مورد نظر از دو روش اسنادی و پیمایشی استفاده شده است. یافته های تحقیق نشان داده است که از یک سو میزان حضور زنان در دهیاریها از رشد قابل تأملی برخوردار بوده است و از سوی دیگر بر نگرشهای مثبت مردمی نسبت به موفقیتهای ایشان در این امر افزوده شده است. با وجود این احوال، ادعای دهیاران و پژوهشگران زن این است که بسیاری از صفات مدیریتی هنوز مردانه محسوب می شوند و برای زنان محدوده قرمز تلقی میشود. بر حسب یافته های مقاله، مردمی که تجربه مدیر زن در حوزه مدیریت روستای خود داشته اند، نظر موافقی نسبت به استمرار مدیریت زنان در روستایی خود داشته اند. در واقع روستاهایی که تجربه مدیر زن در دهیاری را داشته اند، در حال گذار از تلقیات جنسیتی مدیر به شأن، کارایی و تحصیلات آن هستند.

کلیدواژه ها:

توسعه روستایی ، مدیریت روستایی ، زنان ، دهیاری