طرح واره های ناخودآگاه جمعی معیاری در هویت بخشی به طراحی میان افزا در بافت تاریخی

ساخت و رشد شهرها در گذشته، به آرامی و همراه با ارزشهای جامعه شکل گرفته است؛ توسعه های سریع در بافت تاریخی منجر به هویت زدایی و فراموشی خاطرات شهری شده اند. از این رو معماری به عنوان بخش مهمی از کالبد شهری، گسیختگی را نه تنها در بافت شهری، بلکه با روان ساکنان بافت تجربه می کند. ساخت و ساز در بافتهای تاریخی تحت عنوان ساختهای میان افزا دارای قواعد متفاوتی است؛ که در راستای هماهنگی با هویت کالبدی بافت تدوین شده اند. مباحث مورد نظر در تدوین این قواعد عموما از هویت مکان سرچشمه گرفته که تفاوتی عمده با مفهوم هویت مکانی دارد و وابسته به انسان است. هویت در معماری و شهرسازی مقوله ای همه جانبه و انسانی است. که در بخش عمده، مرتبط با خاطرات و ذهنیت عمق یافته جمعی است. در این راستا این نوشتار علاوه بر بررسی عوامل تاثیر گذار در هویتمندی بافتهای تاریخی طی روند توسعه های میان افزا می پردازد؛ و به پاسخ این پرسش اهتمام دارد؛ که چگونه مبحث ناخودآگاه جمعی در بافتهای تاریخی به هویت مندی موضوعی بافتهای تاریخی منتج می گردد. روش تحقیق در این نوشتار کیفی و به شیوه تحلیلی است. گرد آوری داده ها به روش کتابخانه ای است. که با بررسی روشها و نظریات مطرح در معماری میان افزا و نیز تشریح هویتمندی بافت های تاریخی در نهایت این نتیجه حاصل میگردد؛ که هویت مکان که منبعث از کالبد بافت تاریخی و هویت مکانی که منبعث از ناخودآگاه ساکنان بافت است؛ در تلفیق با یکدیگر می تواند منتج به ساخت و سازهایی گردد که هویت بافت تاریخی را ارتقاء می دهد.

کلیدواژه ها:

معماری میان افزا ، ناخودآگاه جمعی ، هویت مکانی ، بافت تاریخی