بازشناسی نقش سنت گرایی در معماری مدرن و پست مدرن ایران با تاکید بر معماری مدرسه عالی مدیریت تهران و مجتمع فرهنگی سینمایی دزفول

معماری سنت گرا در بهترین حالت خود، گام را از تقلید و تمجید معماری سنتی فراتر نمی گذارد و پاسخی از جنس زمان به معماری سنتی این سرزمین می دهد.معماری مدرن و پست مدرن به ترتیب نمادی شاخص از دوره مدرن و پسامدرن اند که در ایران هر کدام از این شیوه ها با تاخیری زمانی و با تغییراتی جزیی و مفهومی وارد شده و بعضا تقلید گردیده اند. معماری مدرن در ایران به صورتی شتابزده و با حذف گرایشات و مظاهر معماری سنتی پا به عرصه نهاده و انتخاب انواع سبک های آن نیز طبعا سهل انگارانه همراه با تساهل و تسامح و چشم پوشی از بسیاری از ارزشهای پایدار زمینه ها و دستاوردهای معماری ایرانی بوده است. دوران طلایی معماری مدرن ایران به دو دهه ی چهل و پنجاه خورشیدی باز می گردد؛ هنگامی که جنبش فعال گروهی از معماران برجسته و دوستدار هویت و فرهنگ ایرانی موجب پیدایش سبکی میان شیوه ای موسوم به سبک نوگرای ایرانی شد. استفاده از شیوه معماری پست مدرن در ایران از دهه شصت خورشیدی آغاز گردید و تا دهه ی هفتاد به گونه ای فعال، رونق داشت.در این نوشتار سعی شده نقش سنت گرایی در خصوصیات معماری مدرن ایران بویژه سبک نوگرای ایرانی در دوران پهلوی دوم و همچنین چگونگی ظهور معماری پست مدرن، میزان تطابقش با اصول و مبانی سبک در خاستگاه ش بالاخص توجه به سنت گرایی در دوران جمهوری اسلامی بررسی شود.در این پژوهش از شیوه ی تحقیقی، تحلیلی توصیفی و با استفاده از منابع کتابخانه ای مراکز علمی و دانشگاهی چون موسسه آموزش عالی جهاد دانشگاهی خوزستان،کتابخانه مرکزی استان خوزستان و سایت های اینترنتی جهاد دانشگاهی، سیویلیکا و نشریه های مرتبط با موضوع تحقیق، انجام گردیده است.

کلیدواژه ها:

سنت گرایی ، معماری مدرن ، معماری پست مدرن ، معماری معاصر ایران ، مدرسه عالی مدیریت ، مجتمع فرهنگی سینمایی دزفول