حفظ دانش در سازمانهای دولتی با رویکرد سیستمی

حفظ دانش امروزه برای سازمانها یه یک دغدغه اساسی و غیر قابل چشم پوشی تبدیل شده است. افرادی که سازمان را پس از مدت ها کار و فعالیت رها می کنند و یا به هر دلیلی کنار گذاشته می شوند دانش تجربه و تخصص گرانقدری را را خود از سازمان خارج می کنند که اکتساب مجدد آنها نه تنها هزینه بسیاری را برای سازمان در بر خواهد داشت بلکه مستلزم صرف سالها زمان است. بخش دولتی نیز از این قائده مستثنی نیست و خروج افراد از سازمان گاهی به معنای خروج بیش از دو دهه دانش و تجربه است. جذب دانش این افراد در قالب استراتژی های حفظ دانش و با رویکردی سیستمی میسر است. لذا لازم است که تسهیم و حفظ دانش در قالب روشها و فرآیندهایی سیستماتیک (سیستمی ) صورت پذیرند تا بتوان شاهد اثربخشی آنها بوده و با شناخت بهتری از اجزا و روابط آنها سیستم حفظ دانش را استقرار داد. هدف این مقاله آنست که ضمن بررسی چالش های حفظ دانش در سازمانهای دولتی و با اشاره به کهنسالی و بازنشستگی کارکنان دولت و همچنین نیاز به نگاهی سیستمی به حفظ دانش اجزاء تاثیرگذار در حفظ دانش در این بخش را معرفی و بررسی نماید . در نگاه سیستمی به حفظ دانش در دولت سعی شده است مهمتریم اجزای یک سیستم حفظ دانش شناسایی شده و ارتباط آنها مورد بررسی قرار بگیرد . با توجه به اینکه تاکنون در زمینه حفظ دانش در سازمانها مطالعات و پژوهش های چندانی صورت نگرفته د کمتر به رویکرد پیشگیرانه برای حفظ دانش پرداخته اند بررسی حفظ دانش از نگاه سیستمی که در این مقاله صورت گرفته است می تواند باعث ایجاد ذهنیت سیستمی در مورد حفظ دانش کارکنان در حال خروج از یک سازمان دولتی شده و عوامل پیشگیرنده بحران دانشی را برای مدیران شفاف نماید.

کلیدواژه ها:

رویکرد سیستمی ، دانش ، حفظ دانش ، انتقال دانش ، تسهیم دانش ، از دست رفتن دانش