نقش هنرهای بومی و گردشگری در توانمندسازی زنان روستایی (مطالعه موردی: چادرشب بافی زنان روستای قاسم آباد)

طبق اصل برابری در توسعه پایدار، مشارکت همه اقشار جامعه به ویژه گروه هایی که قدرت تاثیرگذاری کمتری دارند، در فرآیند توسعه ضروری است و زنان از جمله این گروه ها هستند. با توجه به جایگاه صنایع دستی به عنوان دومین عامل رشد و توسعه ی تولید ناخالص ملی و ارتباط تنگاتنگ سودآوری این بخش با توسعه گردشگری و همچنین نقش موثر زنان در این حوزه، رشد هنرهای بومی را میتوان به عنوان یکی از راهبردهای توسعه گردشگری روستایی و گسترهای از فرصت ها، برای مشارکت زنان دانست که منجر به توانمندسازی آنها می شود. این پژوهش با استفاده از چارچوب مفهومی توانمندسازی و با بهره گیری از روش پژوهش میدانی، به بررسی نقش هنرهای بومی و توسعه گردشگری در توانمندسازی اقتصادی، اجتماعی و روانی زنان روستایی پرداخته است. روستای قاسم آباد در استان گیلان با توجه به ثبت جهانی هنر چادرشب بافی برای مطالعه، انتخاب شد. جامعه آماری این تحقیق، زنان بالای 15 سال می باشد. داده ها با استفاده از روش های آماری توصیفی و ناپارامتری تجزیه و تحلیل شده و نتایج حاصل نشان می دهد رشد گردشگری به واسطه صنایع دستی، در بعد اقتصادی و روانی، منجر به توانمند شدن زنان روستای قاسمآباد شده است، اما از بعد اجتماعی، توانمندی زنان محقق نشده است.

کلیدواژه ها:

هنرهای بومی ، چادرشب بافی ، زنان ، گردشگری روستایی