مطالعه ی کمپوزیت پلیمرهای زیستی، بمنظور ترمیم بافت های استخوانی

داربست ها به عنوان یک تشکیل دهنده ی ماتریکس خارج سلولی معرفی می شوند، بطوری که یک چهار چوب مشخص برای اتصال سلول های متناسب با بافت هدف بر روی آنها تعریف میشود. میزان بالای آسیب پذیری بافتهای استخوانی در سوانح مختلف، موجب شده است تا تحقیقات گسترده ای در زمینه مهندسی بافت، متوجه بافت های استخوانی شود. در مقاله ی پیش رو نیز، به علت اهمیت بسزای بافتهای استخوانی، پلیمر های طبیعی و سنتزی که برای ساخت داربست های استخوانی بکار برده می شوند به همراه ویژگی آنها (استحکام فشاری، سرعت تخریب پذیری، میزان تخلخل داربست و زیست سازگاری آن) توضیح داده شده است؛ علاوه براین، نتایجی را که ترکیب این پلیمر ها از خود نشان داده اند را نیز توضیح داده ایم. در داربست های طبیعی(زیستی) چسبندگی سلول ها به داربست ها کارآمدتر است و در پلیمر های مصنوعی(سنتزی) ویژگی های مکانیکی و شدت تخریب پذیری را میتوان کنترل کرد، به عبارت دیگر میتوان با تولید داربست های استخوانی حاصل از کامپوزیت پلیمرهای طبیعی و سنتزی، داربست های استخوانی با ویژگی های مطلوب تری را دراختیار داشت و از آنجایی که در ساخت داربست های استخوانی خواص زیستی و خواص مکانیکی اهمیت زیادی دارند به این مطلب نیز در مورد انواع پلیمر های طبیعی و سنتزی و کامپوزیت آنها توجه ویژه ای شده است

کلیدواژه ها:

مهندسی بافت استخوان ، داربست های استخوانی ، پلیمرهای زیستی (طبیعی) ، پلیمر های سنتزی ( مصنوعی) ، داربست های کامپوزیتی