توسعه ی فن آوری، منشور اخلاقی و مسئولیت اجتماعی شرکت ها

توسعه ی فن آوری فرایند چند سویه است و در هر کجا که به پیش برده شود وارد شبکه ای از ارتباطات پیچیده با جامعه و محیط می شود. بی توجهی به این چند سویگی از ناحیه ی مدیران توسعه ی فن اوری از یک طرف باعث ایجاد جزیره های پیشرفته ی صنعتی و مسکونی در دریای عقب مانده ی محیط میزبان می شود، و از سوی دیگر نیروهای تولیدی آن محیط رامنفعل و غیر مولد نموده و باعث خالی ماندن عقبه ی صنعت می شود. منشور اخلاقی سند اگاهی نهادها به نقش خود به عنوان نیروهای تاثیرگذار اجتماعی و حاصل برنامه ریزی سنجیده ی انان برای تعامل آگاهانه با محیط خود است. تدوین این سند مهم در ایران بحث جدیدی است . کاربرد صفت اخلاقی درکنار واژه منشور باعث شده است تا درک درستی از آن حاصل نشود و در بسیاری از مراکز، و از جمله در صنایع پتروشیمی، تدوین، اجرا و نظارت بر اجرای آن با مشکلات نظری رویارو شود و با بحث مربوط به طرح تکریم مشتری یکی انگاشته شود – بحثی که تنها گوشه ای از مسئولیت اجتماعی شرکت هاست. مقاله ی حاضر به این مطلب می پردازد که منشور اخلاقی چیست و چرا باید همگان با طرح های توسه ی فن آوری صنعت نفت از اولویت تنظیم و اجرا برخوردار باشد. برای ارایه ی یک مدل نیز به ویژگی های پتروشیمی بندر امام اشاره خواهم نمود. از نظر روش، این مقاله حاصل فعالیت در تدوین منشور اخلاقی پتروشیمی بندر امام و نیز مشارکت در اقدامات مربوط به مسائل توسعه ی منطقه ی ماهشهر در کنار کارشناسان داخلی و خارجی است و به فعالیت کتابخانه ای و مواد چاپی متکی نیست.