بررسی پروتکل های مسیریابی Reactive در شبکه های Ad-Hoc

در این مقاله به معرفی پروتکل های مسیر یابیReactive در شبکه های Ad-Hoc می پردازیم. با توجه به طبیعت ترکیبی، اعمال پروتکل های مسیریابی مربوط به سایر شبکه های بی سیم به این نوع شبکه، غیرممکن است، زیرا پروتکل های مسیریابی باید ترکیبی از مسائل مربوط به شبکه های Ad-Hoc و سلولی را در نظر بگیرند.شبکه های Ad-Hoc برخلاف شبکه های سلولی دارای هیچ زیرساخت اضافه ای، مانند ایستگاههای اصلی، کنترل کننده مرکزی نیستند. بنابراین عملیات شبکه، به طور توزیع شده و غیر متمرکز انجام می شود. علاوه بر این داده در چند گام مسیریابی شده و امکان ادامه کار، پس از رخداد خطا وجود دارد. این نوع شبکه ها، به دلیل عدم وجود زیرساخت گران نیستند. بنابراین اگر نیازهای ارتباطی با استفاده از شبکه های Ad-Hoc رفع شود، نیازی به استفاده از توپولوژی سلولی نیست. شبکه های بی سیم کاربرد بسیاری دارند، سهولت و سرعت ساخت، از مهمترین مزیت این نوع شبکه ها است. با توجه به انتقال داده در محیط باز (از طریق هوا) و محدودیت های موجود از جمله پهنای باند محدود،انرژی محدود، دامنه ی ارسال محدود ، کنترل ازدحام،تداخل و پروتکل های مسیریابی، متفاوت از شبکه های سیمی هستند. در ادامه به معرفی پروتکل های مسیریابی شبکه های Ad-Hoc ، ویژگی ، نحوه کار، و مزایا و معایب هر کدام می پردازیم.

کلیدواژه ها:

شبکه های بی سیم ، شبکه های Ad-Hoc ، پروتکل های مسیریابی