تحلیل نابرابری های ناحیه ای شهرستان چابهار با رویکرد عدالت فضایی

باید اذعان داشت که نابرابری در دسترسی به فرصت ھا منجر به عدم توازن در توزیع امکانات و خدمات، افزایش شکاف طبقاتی، اخلال در بخش کشاورزی، ایستا بودن این بخش در مناطق روستایی و به تبع آن مھاجرت افراد به مناطق شھری و افزایش ھزینه زندگی در شھرھا گردیده است. پیامدھایی چون افزایش حاشیه نشینی، بالارفتن نرخ بیکاری، فقر، افزایش فساد و جرایم ھمگی به توسعه نابرابر مناطق و محرومیت آن ھا باز می گردد. این پژوھش به تحلیل میزان توسعه یافتگی شھرستان چابھار از نظر برخورداری از شاخص ھای توسعه می پردازد. ھدف اصلی پی بردن به ویژگی ھای این ساختار و درک عمیق تر میزان تعادل یا عدم تعادل چنین ساختاری است. در کشور ایران استان سیستان و بلوچستان طی چند دھه اخیر و متاثر از فرآیندھای تمرکزگرایی جمعیت و فعالیت در اثر نیروھای رانش اقتصادی و سیاسی – برنامه ریزی تبدیل به قطب توسعه زاھدان و ایجاد پدیده مرکز- پیرامون شده است و پژوھش در خصوص سنجش سطح برخورداری از شاخص ھای توسعه شھرستان چابھار از ضرورت ھای پژوھش در حوزه برنامه ریزی آمایش سرزمین به نظر می رسد. روش پژوھش توصیفی-تحلیلی است و برای انجام پژوھش نیز از روش ھای آنتروپی شانون، تکنیک رتبه بندی تاپسیس بھره گیری شده است. ھمچنین باید بیان کرد که جھت انجام و پی بردن به سطح برخورداری دھستان ھای چابھار است از نرم افزارھای ARC GIS استفاده شده است. یافته ھای این پژوھش حاکی از آن است که رتبه نایی برخورداری دھستان ھای شھرستان چابھار از شاخص ھای توسعه متفاوت است و عدم تعادل زیادی بین آنھا مشاھده می گردد. با توجه به شاخص ھای توسعه مشاھده می شود که در برخی نواحی برخورداری و در برخی نواحی عکس این قضیه صادق است و این نابرابری بین دھستان ھای شھرستان از عدم رویکرد جامع توسعه امکانات و شاخص ھای برخورداری است.

کلیدواژه ها:

توسعه ، نابرابری ، ناحیه ، عدالت فضایی ، چابهار