طراحی مجتمع فرهنگی اکولوژیک و رابطه آن با پایداری شهری (مطالعه موردی دریاچه موردی شهر رشت)

با توجه به تغییر بنیادھای شھرنشینی و شھرسازی جدید، سلطه حرکت سواره، جدایی کار و فراغت از محیط طبیعی، ایجاد تعادل در روابط انسان- محیطی و نحوه تامین نیازھای محیطی- روانی دشوار شده است، لذا دلیل ضرورت ھای نو را در عرصه شھرسازی پدید آورده است. که از جمله این مسایل چگونگی برنامه ریزی برای توسعه فضاھای باز شھری، زیباسازی محیط ساماندھی فعالیت فراغتی می باشد. شھرھا منظره ھای اطراف را خدشه دار کرده اند آنھا ارگانیسم ھای بزرگی ھستند که جھان را برای تامین غذا و انرژی می بلعند. آلودگی زیستی در شھرھای شمالی ایران به اوج خود رسیده است. ھجوم گردشگران در زمان ای مختلف سال و آسیب ھای جدی که به اکوسیستم های منطقه وارد می کند وارد یک فاز بحرانی جدی شده است. در واقع ھر طراحی مستلزم تعامل فرھنگی و ھویتی و اکولوژیکی با بافت است و اندیشه صرف اقتصادی نتیجه ای جز نابودی ھویت شھری اکولوژیکی منطقه و بحران سوخت فسیلی را در پی نخواھد داشت. با این نگاه در مناطقی ھم مانند گیلان به خاطر کنش متقابل میان دریا و ساحل، وجود اکوسیستم ھای متنوع و ارزشمند طبیعی و با قرار گرفتن این نوار ساحلی بین دو قطب دریا جنگل که فاصله کمی از ھم داشته اند این منطقه را تبدیل به یک منطقه منحصر به فرد با منظر طبیعی و زیبا تبدیل کرد مجتمع فرھنگی اکولوژیک تلنگری است بر جامعه شھری و مخاطب قرار دادن شھروندان به بحرانی که روز به روز بر عمق نگرانی می افزاید. طراحی مجتمع تفریحی فرھنگی در حقیقت طراحی خانه و بنایی است که نه تنھا محلی برای تفریحات سالم بخصوص جوانان می باشد بلکه پایه گذار ساختار فرھنگ و غنابخشی به ھویت فرھنگی جامعه نیز میگردد که شاید طراحی چنین مکانی را بتوان به عنوان خانه سوم فرد دانست البته با توجه به مسایل زیست محیطی و اکولوژیک.

کلیدواژه ها:

اکولوژی ، مجتمع فرهنگی ، آلودگی زیستی ، پایداری