گردشگری ساحلی و تاثیر آن بر تغییر کاربری اراضی کرانه دریای مازندران

سواحل از دیرباز نقش غیرقابل جانشینی در اقتصاد و توسعه تمدن ها دارا بوده، به عنوان مدخل ورود به دریا در سراسر جهان منابعی جهت تغذیه، حمل و نقل، دسترسی به انرژی و تفرج برای شمار روزافزون مردم فراهم آورده اند (سقایی، 1381: 17). نوار نسبتا باریک ارتباط آب و خشکی در امتداد خط کرانه دریایی، اشکال طبیعی و انسان ساخت متنوعی را در بر می گیرد و بستر فعالیت های عظیم اقتصادی و اجتماعی در جهان است. و به جهت منابع غنی خود در معرض بیشترین بهره برداری قرار دارد. چنین ویژگی هایی سبب تمرکز انسان و مجموعه خدماتی وابسته به آن در کرانه دریا گردیده است و توسعه این روند فضایی ناحیه ساحلی را متحول ساخته است. در دهه های اخیر همزمان با افزایش جمعیت جهان بخش زیادی از زمین ها دستخوش تغییرات کاربری شده و موجب جایگزینی سطوح طبیعی به غیر طبیعی شده است(مزیدی و حسینی، 1394: 2). تغییر کاربری زمین شامل تغییر نوع کاربری ها و تغییر در نحوه پراکنش و الگوهای فضایی فعالیت ها و کاربری ها می باشد. به عبارت دیگر تغییر کاربری اراضی یعنی تغییر در نوع استفاده از زمین که لزوما تغییر در سطح زمین نبوده، بلکه تغییر در تراکم و مدیریت زمین نیز می باشد (گادزچاک و کایسر و استوارت چپین ، ترجمه منوپهر طبیبیان، 1393: 242). که هدف از انجام این پژوهش بررسی میزان تاثیر گردشگری ساحلی در تغییر کاربری کرانه دریای مازندران می باشد.

کلیدواژه ها:

سواحل ، کرانه ، دریا ، تغییرات کاربری اراضی ، زمین