ارزیابی قابلیت های اقلیم توریسم استان گیلان با بهره مندی از مدل های بهینه اقلیمی

تحقیق حاضر برای ارزیابی شرایط بیوکلیمایی استان گیلان، جهت توسعه صنعت گردشگری صورت گرفته است. برای انجام این تحقیق از داده های اقلیمی 4 ایستگاه هواشناسی سینوپتیک فعال در استان گیلان (رشت، بندرانزلی، آستارا، منجیل) در یک دوره آماری 15 ساله 1995 تا 2010 استفاده شده است و برای ارزیابی شرایط بیوکلیمای حاکم بر منطقه از شاخص های بیکر، عدم آسایش ترموهیگرومتریک، شاخص اقلیم توریست میسکوویسکی (TCI) و روش همبستگی و رگرسیونی استفاده شده است. برای انجام عملیات آماری و آنالیز داده ها از نرم افزارهای Excell و SPSS و برای ترسیم نقشه های اقلیم گردشگری از نرم افزار GIS استفاده شده است. استان گیلان دارای تنوع اقلیمی بوده و نوع اقلیم بخشهای شمالی استان با بخشهای جنوبی آن تا حدودی متفاوت است. از این رو در فصل سرد سال که بخشهای شمالی مساعد گردشگری نیستند می توان از بخشهای جنوبی آن جهت گذران اوقات فراغت بهره برد. با توجه به نتایج روشها، بهترین فصل از لحاظ آسایش انسانی در استان گیلان فصل بهار، اواخر تابستان و اوایل پاییز و بهترین ماهها مه، ژوئن، سپتامبر و اکتبر ارزیابی گردید، همچنین با بررسی ضریب همبستگی تعداد گردشگران با پارامتر دما، رطوبت نسبی و بارندگی چنین ارزیابی شد که بین تعداد گردشگران و دما رابطه مستقیم و همبستگی از نوع مثبت و بین پارامترهای رطوبت نسبی و بارندگی با تعداد گردشگران رابطه معکوس و همبستگی از نوع منفی است.

کلیدواژه ها:

شرایط بیوکلیمایی ، گردشگری ، عدم آسایش ترموهیگرومتریک ، شاخص TCI ، استان گیلان