تبیین نقش و جایگاه گردشگری های نوین (گردشگری عشایری) در توسعه مناطق عشایری

امروزه گردشگری یکی از منابع مهم در توسعه جوامع انسانی محسوب می شود. در این راستا گردشگری عشایری یکی از نوین ترین زیرشاخه های گردشگری است. با توجه به سبک زندگی امروز و پیشرفت صنعت و تکنولوژی زندگی در دامان طبیعت می تواند برای بسیاری از مردم جالب و دیدنی باشد. از آنجا که زندگی عشایر در بسیاری از کشورها از بین رفته، خود این موضوع کنجکاوی بسیاری از گردشگران را جلب می کند تا با این نوع زندگی آشنا شوند. این نوع از گردشگری می تواند به عنوان یک راهبرد با برنامه ریزی اصولی و شناسایی مزیت ها و محدودیت های گردشگری عشایری، نقش موثری در توسعه و تنوع بخشی به اقتصاد منطقه ای و به خصوص جامعه کوچ نشین، بر عهده داشته باشد. مقاله حاضر به این سوال می پردازد که پتانسیل ها و محدودیت های توسعه گردشگری عشایر ایران کدامند؟ چه راهکارها و راهبردهایی جهت توسعه گردشگری، که منجر به توسعه گردشگری عشایری می گردد، وجود دارد؟ تحلیل های حاصل از تحقیق نشان می دهد که عشایر ایران علی رغم برخورداری از جاذبه های متنوع، به دلیل مسائل مدیریتی، کمبود زیرساختها (اقامتی – رفاهی، بهداشتی – درمانی و ارتباطی)، ضعف تبلیغات و کمبود منابع مالی، موانع اساسی را در راه رسیدن به اهداف مورد نظر دارند که نیازمند بازنگری و ارائه سیاست های مناسب در جهت رفع محدودیت ها و استفاده از مزیت های نسبی موجود می باشد.

کلیدواژه ها:

گردشگری ، قابلیت های مناطق عشایری ، توسعه ، فضاهای عشایری