بررسی نقش غذا در ارزیابی گردشگری غذا و جذب توریسم

نظام غذایی به مثابه بخشی از میراث فرهنگی جامعه، دارای ظرفیت های متعددی برای مطرح شدن در حوزه گردشگری است. نظام غذایی دریچه هایی گشوده است که گردشگرا با تجربه و چشیدن آن به عمق فرهنگ محلی وارد شده و تفاوتی که درک و لمس آن مهمترین انگیزه است را با فرهنگ خود از طریق طعم و ذائقه درک می کند. در واقع می توان نظام غذایی را عنصری از میراث فرهنگ اقوام تلقی نمود، میراث از این جهت که در خود دانش بومی، ذائقه، عادت، روابط اجتماعی و ترجیحات و ابعاد متنوع دیگری را که از گذشته وام گرفته است، حمل می کند. این میراث فرهنگی با ویزگی های خود موجب تداوم هویت استان ها می شود. غذاهای بومی در مراحل مختلف تولید، گردآوری و مصرف دارای ویژگی های محلی است. این ویژگی ها اصیل، متفاوت و جاذبه تجربه این تفاوت ها می تواند زمینه های مساعد برای گسترش گردشگری غذا را فراهم آورد. دانش شناخت گیاهان و میوه های خودرو، روش های فرآوری و استفاده و خواص درمانی آنها، زمینه هایی برای معرفی وجود استعدادهای گردشگری در زمینه بوم گردی است. این توانمندی ها می تواند بستری مناسب برای اشتغال جوامع محلی استان ها در بخش توریسم و تداوم فرهنگ در ابعاد مختلف پدید آورد. یافت های پژوهش نشان می دهد که تفاوت های جنسیتی و تفاوت در سطح تحصیلات بین مصرف کنندگان بر میزان مصرف غذاهای محلی تأثیر معناداری ندارد؛ این تفاوت های سنی و تفاوت در سطح درآمد بین مصرف کنندگان بر میزان مصرف غذای محلی مؤثر است. نتایج نشان می دهد که انگیزه های انتخاب غذا و نگرش نسبت به غذاهای محلی بر مصرف آنها تأثیر بسیاری دارد. در پایان پیشنهاد می شود غذاهای محلی شناسایی، و به صنعتی نمودن برخی از این غذاها اقدام شود؛ که این امر به رونق صنعت توریسم، توسعه کارآفرینی و بهبود اقتصاد استان ها کمک می نماید. بدین منظور از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی- تفسیری با ابزار کتابخانه ای و مرور اسناد تصویری استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

نظام غذایی ، گردشگری ، گردشگری غذا (گاسترونومی) ، توریسم ، توسعه پایدار اقتصادی