گردشگری غذا و توسعه پایدار مقصدهای گردشگری (نمونه موردی: استان گیلان)

غذا موجب پیوند صمیمی میان تاریخ و فرهنگ مردم جامعه میزبان با گردشگران می شود. گردشگری فرآیندی پیچیده از تصمیم گیری فرد تا عناصر تأثیرگذار بر آن از قبیل: شرایط سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی جوامع میزبان، شرایط منطقه ای و بسیاری از مؤلفه های دیگر را نیز در بر می گیرد. مطالعات نشان می دهند که گردشگری غذا به طور عامل و گردشگری غذای بومی به طور خاص تاحدود زیادی خارج از دامنه مطالعات و برنامه های گردشگری قرار دارند. این درحالی است که تنوع اقلیمی و فرهنگی موجود در ایران فرصت های ارزشمندی را در این رابطه به ما عرضه کرده است. البته باید توجه داشت که این تنوع بخصوص در رابطه با پدیده های فرهنگی به میان آمد و در جامعه در حال توسعه ایران به علت تغییرات فرهنگی و اجتماعی در خطر محو شدن از اذهان و زندگی روزمره مردم هستند. به هرحال در گیلان طبیعت به وفور همه چیز را در اختیار آحاد مردم قرار داده است، وقتی دانه ای از دستت روی زمین می افتد سبز می شود و در سایه همین دست و دلبازی طبیعی است که سفره گیلان چنین رنگارنگ شده است. خوشبختانه غذاهای این خطه کشور جزو معدود غذاهایی است که تغییرات آنچنانی نداشته و اصالتش را حفظ کرده است. روغن زیتون، برنج، فلفل و اسانس های مختلف گیاهی در فرهنگ غذایی گیلکی شاخصه اصلی هستند. برگزاری جشنواره ها و فسیتوال های غذایی در محیط های روستایی، برگزاری تورهای غذا برای آموزش پخت غذاهای محلی و افزایش گردشگرانی که به دنبال تنوع غذایی در محیط های کاملاً سنتی هستند به ایجاد گردشگری غذایی منجر شده است. این سطح از گردشگری در زمان های ویزه ای از سال که محصولات کشاورزی مثل سبزی های محلی می رسد. طرفداران خاص خود دارد. تحقیق حاضر که از نوع کاربردی و توصیفی- کتابخانه ای می باشد، به دنبال تبیین و تشریح مزایا و منافع به کارگیری غذا در گردشگری (گردشگری غذا) و توسعه پایدار در مقصد گردشگری گیلان از این طریق می باشد.

کلیدواژه ها:

نظام غذایی ، گردشگری ، گردشگری غذا ، توسعه پایدار ، استان گیلان