وابستگی به بازی های رایانه ای

بازی های رایانه ای قدمتی پنجاه ساله دارند و در سال های اخیر تولید و استفاده از آنها رشد بی سابقه ای داشته است، به طوری که بیش از 90 درصد کودکان و نوجوانان از این بازی ها جهت تفریح و سرگرمی استفاده می کنند. استفاده بیش از حد از این بازی ها می تواند مشکلات و عوارض خاص خود را داشته باشد که یکی از این مشکلات وابستگی و اعتیاد به بازی های رایانه ای است که در DSM-5 بعنوان یک تشخیص جدید تحت عنوان Internet Gaming Disorder (IGD) مطرح شده است و تعریف آن استفاده مداوم و مکرر از اینترنت به منظور انجام بازی های رایانه ای می باشد که منجر به اختلال عملکرد یا دیسترس چشمگیر شود. میزان شیوع این اختلال در نوجوانان 4/6 درصد می باشد (تقریبا یکی از هر 20 نوجوان) و میزان شیوع در پسرها بیشتر از دخترها می باشد. برخی ریسک فاکتورهای ابتلا به IGD عبارتند از: جنس مذکر، سن پائین تر، تکانشگری بالا و اختلالات روانپزشکی زمینه ای به خصوص اختلال نقص توجه-بیش فعالی، فوبی اجتماعی، افسردگی و اختلالات اضطرابی. هر کودک و نوجوان مبتلا به IGD باید از نظر سایر اختلالات روانپزشکی ارزیابی شود چرا که این اختلالات روانپزشکی می توانند هم ریسک فاکتور و هم پیامد IGD باشند. برخی از عوارض و مشکلات ناشی از IGD عبارتند از: مشکلات خواب، بی توجهی به بهداشت شخصی، افزایش یا کاهش وزن، سردرد، کمر درد، درد انگشتان و گردن، خشکی چشم ها، سندروم تونل کارپ، مشکلات تحصیلی و شغلی، انزوا و تنهایی و افسردگی و اضطراب. جهت پیشگیری و درمان این اختلال توصیه می شود والدین در مورد استفاده از این بازی ها برای همه کودکان و نوجوانان به خصوص آنهایی که مبتلا به اختلالات روانپزشکی زمینه ای هستند، قوانین و حد مرزهای مشخصی ندارد، داشته باشند و در مورد این قوانین و رعایت آنها با کودک و نوجوان گفتگوی مستقیم نمایند. مدت زمان مناسب برای بازی معمولا در طول روزهای هفته یک ساعت در روز می باشد و میتوان به عنوان پاداش یا تنبیه برای رفتارهای خوب یا بد یا رعایت قوانین این زمان را افزایش یا کاهش داد و در آخر هفته به حداکثر 3 ساعت در روز قابل افزایش می باشد. به موازات گذاشتن این محدودیت های زمانی برای بازی رایانه ای باید فعالیت های جایگزین و فوق برنامه مطابق با علائق و توانایی ها و استعدادهای کودکان و نوجوانان از جمله کلاس های ورزشی تیمی یا انفرادی یا فعالیت های گروهی غیر رقابتی مثل کلاس های هنری مهیا باشند. در مورد درمان IGD در حال حاضر درمان استاندارد پذیرفته شده ویژهای وجود ندارد و درمانها شامل درمان شناختی، رفتاری (CBT) و درمان اختلالات روانپزشکی زمینه ای (مثل ADHD ) و گذاشتن قوانین و حد و مرز برای استفاده از بازی های رایانه ای می باشند.