بررسی آخرین وضعیت فون انگلی میگو های کشور

این بررسی در طی سال های 1383 تا1387 با هدف شناسایی انگل های بیماری زای میگو های پرورشی(میگوی سفید هندی و...) در 4استان جنوبی کشور(در هر استان دو هچری دو مزرعه)انجام شده است.برای اجرای این تحقیق مراحل لاروی،پست لاروی مولدین در هچری ها ومیگو های پرواری در مزارع مد نظر قرار گرفته اندام های آبشش،پاهای شناگری،کاراپاس دم پاره ها برای بررسی انگل های خارجی هپاتو پانکراس عضلات به منظور بررسی انگل های داخلی موردآزمایش قرار گرفتند.روش های cuticul and gill skrapin وimprint وsquash برای بررسی انگل های داخلی مورد استفاده قرار گرفتند یافته های این بررسی می دهد که درمجموع گونه انگل تک یاخته شامل ورتیسلا((Vorticella، زووتامنیوم((Zoothamanium ،اپیستیلیس((Epistelise،آسینتا((Acineta،آپوستون((Aposton آفلوتا((Afelota در کوتیکول ،آبشش پاهای شناگری ودم پاره ها شناسایی تا حد جنس تعیین هویت شدند. در بین انگل های یافت شده زووتامنیوم در کوتیکول آبشش در مزارع هر 4استان جنوبی کشور فراوان ترین انگل شناخته شد در حالی که کمترین فراوانی مربوط به انگل آپوستون بوده است.در طول مدت بررسی،میگو های پرورشی استان هرمزگان از لحاظ تنوع انگلی در ردیف اول استان سیستان بلوچستان (منطقه چابهار) در رده چهارم قرار داشته اند.در بین اندام های خارجی،پا های شناگری از بیشترین شدت شیوع انگلی برخوردار بوده هیچ گونه انگلی از هپاتو پانکراس وعضلات از هیچ یک از مزارع بررسی شده یافت نشد.نتایج این تحقیق نشان می دهد که تراکم بالای ذخیره سازی،کمبود نظارت بهداشتی در تولید پست لارو ها وعدم رعایت موازین بهداشتی در معرفی لاروها به مزارع پرورشی جزو عوامل اصلی شیوع عفونت های انگلی می باشند.با توجه به میزان آموزش میگو داران ،کمبود کار آمدی شبکه بهداشتیقویا توصیه می گردد تا زمان استقرار چنین شبکه گسترده ای روش مدیریت پرورشی نیمه متراکم پیشنهاد می گردد

کلیدواژه ها:

انگل خارجی داخلی ، میگو های پرورشی ، هچری ، مزارع ایران