ارزیابی کارایی پاسخ های آندوکرینی بیوشیمیایی القا شده به وسیله بیهوش کننده شیمیایی تریکایین متان سولفونات (MS222) در مقایسه با بیهوش کننده گیاهی اسانس گل میخک در ماهی قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss)

سال انتشار: 1389
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 189

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

THVC16_0242

تاریخ نمایه سازی: 11 اردیبهشت 1398

چکیده مقاله:

برقراری تراکم موجه از دیدگاه اقتصادی مستلزم انجام عملیات دخالت های مدیریتی فراوان در روند تکثیر پرورش ماهی می باشد.در این راستا کاهش استرس های مربوط به انجام عملیات تکثیر پرورش دستکاری ها جابجایی های اجتناب ناپذیر گامی در جهت بهبود شرایط نگهداری کاهش تلفات اولیه ثانویه منتج از استرس نهایتا بازدهی بهتر اقتصادی مزرعه تلقی می گردد. به کارگیری بیهوشی بی حرکت سازی ماهی یکی از راه های کاهش درک ماهی از شرایط استرس زا تقلیل پیامد های فیزیولوژیک منفی استرس بر ماهی می باشد. در سال های گذشته ترکیبی شیمیایی تحت عنوان تریکایین متان سولفونات با نام تجاری MS222 بطور گسترده باکارایی بالا در صنعت شیلات کشور استفاده می شده که طی سال های اخیر بدلیل تحریم های تجاری اعمال شده از صدور آن به ایران جلوگیری شده است. در این مطالعه تلاش شده است که کارایی اثرات فیزیولوژیک ناشی از MS222 با جایگزین داخلی گیاهی آن -اسانس گل میخک- مقایسه مزایا معایب هر یک بررسی گردد. القای بیهوشی با اسانس میخک به مدت 2/4 0/7 دقیقه بطور معنا داری از القای بیهوشی با MS222 به مدت 12 1/2 دقیقه سریعتر مدت بیهوشی با MS222 برای 11 1/7 دقیقه طولانی تر از بیهوشی با اسانس میخک 9/1 1/7) دقیقه) بوده است .(P 0/001) از دیدگاه آندوکرینولوژیک تفاوت معنا داری در روندتغییرات ترشح کورتیزول در پلاسمای ماهیان بیهوش شده طی 12 ساعت مشاهده نشد وضعیت گلوکز پلاسما هم در دو گروه در ساعات 12 بعد از بیهوشی فاقد تفاوت معنا دار با یکدیگر بوده است. اسانس گل میخک جایگزین مناسبی برای MS222 بهمنظور بیهوشی ماهی قزل آلای رنگین کمان می باشد که از دیدگاه اثرات فیزیولوژیک فاقد معایب از دیدگاه کاربردی دارای مزایای عملی چون دوره القای سریع به دلیل گیاهی بودن فاقد دوره پرهیز از مصرف ماهی پس از رها شدن به طبیعت، کاملا سازگار با محیط زیست می باشد.

نویسندگان

امیر ستاری

دانشکده دامپزشکی دانشگاه شهید باهنر کرمان،

سیدسعید میرزرگر

دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران