بررسی جایگاه معیارهای اجتماعی در ارتقاء کیفیت فضای شهری از طریق بازآفرینی بافت های فرسوده شهری

مروری بر ادبیات شهری جهان در دهه های معاصر و تجربه های اجرا شده بازسازی، باز زنده سازی ، نوسازی ، توسعه مجدد، بازآفرینی و دیگر تجربه ها بیانگر آن است که، در هر یک از شهرهای مهم تاریخی متناسب با زمینه طراحی یکی از تجربه ها به کارگرفته شده است. یکی از اهداف راهبردی ارتقاء کیفیت محیط های شهری تقویت و گسترش فضای شهری مناسب، فعال، پویا و سرزنده است که همواره در صدر کار طراحان شهری قرار دارد. امروزه فضاهای سبز شهری به عنوان جزء ضروری و لاینفک پیکره ی شهرها به حساب می آیند. فضای سبز عمومی یا همان بوستان ها تاثیر بسزایی در بهبود کیفیت زندگی شهروندان و زیباسازی سطح شهر خواهد داشت. وجود مجموعه های فرهنگی-اجتماعی علاوه برقابل زیست نمودن شهرها خدمات اجتماعی و فیزیولوژیکی رافراهم می کنند که در زیست پذیر نمودن شهرها اهمیت بسیاری دارند. با افزایش جمعیت شهرها و به تبع آن افزایش نیاز به خدمات شهری، تغییرات چشمگیری در بسیاری از محله های دارای بافت های قدیمی با کاربری جدید به وجود آمد. در این مقاله از طریق قیاس تطبیقی تجارب مرمت و احیای بافت های فرسوده در کشورهای پیشرفته از یکسو، تجارب به دست آمده در کشورهای در حال توسعه و نمونه های موردی در ایران از سوی دیگر، به استخراج واژگان کلیدی در این حیطه اقدام می نماییم. روش انجام این پژوهش، مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و تحقیقات میدانی است و رویکردی توصیفی دارد. نتایج نشانگر آن است که افزایش توان اجتماعی منطقه در ارتباط با کل شهر، افزایش حس تعلق ساکنان، حفظ هویت بافت و آماده سازی شرایط برای جلب توریست در زمره اهداف اجتماعی هستند که توانسته اند در مشابهت با نمونه های دیگر کشورها مورد توجه قرار گیرند.

کلیدواژه ها:

قیاس تطبیقی ، بافت فرسوده ، بازآفرینی ، مشارکت مردمی ، مرمت بافت