درس هایی از دانش سنتی تقسیم و توزیع آب رودخانه زاینده رود اصفهان وتحولات تاریخی آن

نگرش ایرانیان نسبت به آب همواره مانند موجودی مقدس بوده و ایرانیان هر جا آبی یافته اند، قدر آن را به درستی شناخته و درصدد استفاده بهینه و هدر ندادن آن بوده اند. در اصفهان به عنوان شهری که در مرکز فلات ایران واقع شده و دارای آب و هوای نیمه گرم و خشک است؛ وجود زاینده رود چون موهبتی ارج نهاده می شود. روش پیچیده و شگفت تقسیم آب زاینده رود در اصفهان بر اساس دو اصل زمان و مکان، که از برجسته ترین نمونه های میراث فرهنگی ما در مدیریت منابع آب است و به طور سنتی به نام شیخ بهایی معروف شده است، ابداع فرد و زمان خاصی نیست بلکه محصولی از اعصار و قرون گذشته است که طی نسل ها به موازات گسترش و محدود شدن اراضی و یا تصمیمات حکومتی تغییر و تبدیلاتی در آن رخ داده است. در این مقاله مدیریت سنتی آب در زاینده رود و نغییرات آدر در زمان کنونی همراه با بررساصفهان مورد بررسی و تشریح گردید. شناخت این سنت ها و ضوابط و معیار های حاکم بر آن ها، قانون گذاران، کارشناسان و برنامه ریزان را قادر خواهد ساخت تا نظام های اجرایی متناسب با موارد و مناطق مختلف را به گونه ای تطبیقی طراحی نمایند

کلیدواژه ها:

دانش سنتی ، مدیریت آب ، زاینده رود ، تقسیمات آب