جایگاه خواجه نصیرالدین طوسی در احیای گفتمان مدارجویانه ی تشیع

در سراسر تاریخ اندیشه و اندیشه گری بشری، پیوسته دین باورهای دینی و اندیشه های فلسفی و کلامی، گرم ترین و برجسته ترین زمینه ی پدیداری دگراندیشی و دگراندیاشن بوده است. چنانچه بخواهیم به رمز و راز شکوفایی و بارآوری درخت تنومند و کهنسال و بالنده ی فرهنگ اسلامی و نیز پژمردگی و بی برگی آن پی ببریم، بی گمان باید نگاهی بیندازیم به چگونگی رفتار پیشوایان اندیشمندان، دانشمندان و پرچمداران دین و دانش با دگراندیشان و فرآیند دگراندیشی. در هر مقطع زمانی اجرا و انجام کدام سیاست مطمح نظر بوده است: تعصب، کوردلی، کژاندیشی، یکسونگری و چماق تکفیری و ناسزا به نام دین و باورهای دینی یا اجرای برنامه سیاست تسامح، تساهل و مدار در این میان مذهب تشیع، سعی وافر داشته تا از مسیر مدارا منحرف نشود اکثر اندیشمندان و متکلمین شیعه تلاش نموده اند تا گفتمان مداراجویانه داشته باشند. پرسش اصلی این پژوهش این است: جایگاه شایسته ای خوجه نصیرالدین طوسی در احیای گفتمان مذکور کجاست این مقاله، موافق با بررسی یک سیر تحول، به شخصیت کلامی خواجه نصیرالدین طوسی و جایگاه او در احیای گفتمان مدارجویانه ی تشیع پرداخته است بدیهی است که روش کار، توصیفی تحلیلی و به صورت کتابخانه است.

کلیدواژه ها:

خواجه نصیر ، گفتمان ، تشیع ، تسامح ، مدارا