تحلیل نقش حکمروایی شایسته در توسعه پایدار گردشگری موردپژوهی: شهر تهران

گردشگری شهری در فرایند جهانیشدن از مهمترین فعالیتها برای کسب درآمد و ایجاد اشتغال است. رشد شتابان گردشگری شهری همراه با اثرات زیستمحیطی و اجتماعی آن، مفهوم تازهای در مدیریت به نام توسعه پایدار گردشگری مطرح کرده است. نتایج تحقیق نشان داد که برای برنامه ریزی توسعه پایدارگردشگری شهری باید جاذبه های گردشگری، جامعه میزبان، جامعه میهمان و نهادها و سازمانهای دخیل را به صورت یکپارچه دیده و اثرات متقابل آنها را بررسی کرده و سپس برنامه ریزی کرد که این امر در سایه حکمروایی خوب میسر نیست. حکمروایی خوب، بطور کلی، مشارکت برابر تمام ذینفعان در طراحی و تدوین سیاستها و عملکرد نهادهایی است که بر ابعاد مختلف امور زندگی مردم اثرگذار هستند. پارامترهای حکمروایی خوب در توسعه گردشگری شهری شامل تعامل فرهنگهای مثبت، ارتباطات سازنده و اجتماعات درگیر، شفافیت و مسئولیت پذیری، دید راهبردی و رهبری، پذیرش تنوع، تعقیب برابری و دربرگیری، توسعه دادن دانش، یادگیری و تسهیم مهارت می شود. از طرف دیگر، توسعه پایدارگردشگری شهری، به همکاری، سازماندهی، و مشارکت همه نهادهای دخیل در مدیریت شهری بستگی دارد. زیرا تعدد و تنوع نهادها و کنشگران چون؛ نهاد های دولتی، نهادهای عمومی، ذینفعان، سرمایه گذاران و مردم بومی که هر کدام اهداف بخشی و خصوصی خود را دنبال می کنند، باعث میشود که تنها راه توسعه گردشگری شهری توسل به ساز و کار حکمروایی خوب باشد و تنها در چهارچوب حکمروایی خوب است که می توان از ظرفیتهای این تنوع و تعدد استفاده کرد. تحقیق حاضر از نوع بنیادی و نظری بوده و روش پژوهش آن نیز توصیفی- تحلیلی است. هدف مقاله ارائه چارچوبی برای توسعه پایدار گردشگری در پرتو حکمروایی خوب و الزامات آن برای شهر تهران می باشد. از این رو، با توجه به ادبیات جهانی، راهکارهای نیل به گردشگری پایدار شهری در شهر تهران در پرتو حکمروایی خوب بررسی شده است.

کلیدواژه ها:

گردشگری شهری ، توسعه پایدار ، حکمروایی ، حکمروایی شایسته ، تهران