تاثیر توانمند سازی خانواده محور بر توانبخشی سالمندان دیابتی در معرض خطر سقوط

مقدمه: سالمندان دیابتی همواره در معرض خطر سقوط قرار دارند. به منظور حفظ حد اکثر استقلال سالمندان و حضورآنها در اجتماع و کسب زندگی با کیفیت بهتر انجام پژوهش های در جهت کاهش و پیشگیری ازخطرسقوط ضروری می باشد. لذا پژوهش حاضربا هدف تعیین تاثیر الگوی توانمندسازی خانواده محور بر توانبخشی سالمندان دیابتی در معرض خطر سقوط انجام شد.مواد .و روش ها: این پژوهش یک مطالعه کارآزمایی بالینی است که بر روی 60 سالمند و عضو فعال خانواده سالمند مبتلا به دیابت نوع دو، در معرض خطرسقوط مراجعه کننده به مطب فوق تخصص غدد شهر بجنورد درسال 1395 انجام شد. نمونه ها ابتدا به روش در دسترس انتخاب و پس از همسان سازی از نظر ویژگی های دموگرافیک به صورت تصادفی ساده به دوگروه کنترل(30نفر) وآزمون (30نفر) تقسیم شدند. مداخله توانمندسازی خانواده محور در گروه آزمون از طریق آموزش انفرادی، بحث گروهی، نمایش و مشارکت عملی اجرا شد. ابزارگردآوری اطلاعات، پرسشنامه محقق ساخته بود. داده های جمع آور ی شده با استفاده از نسخه 18نر م افزار SPSS و آزمو ن های آماری در سطح معناداری 0.05> p تحلیل شد. یافته ها: میانگین نمرات آگاهی، خودکارامدی و عزت نفس درگروه آزمون بعد ازاجرای مداخله افزایش یافت. آزمون آماری تی زوجی، این اختلاف را معنی دار نشان داد. درگروه کنترل این اختلاف معنی داری نبود.بحث و نتیجه گیری: باتوجه به نتایج بدست آمده، اجرای برنامه توانمندسازی خانواده محور می تواند در جهت افزایش دانش، بهبود نگرش، خودکارآمدی و عزت نفس سالمندان دیابتی و خانواده های آنها استفاده شده ، وآنها را در امر مراقبت و اتخاذ رفتارهای پیشگیرانه از سقوط یاری کند.