بررسی جایگاه گردشگری روستایی در توسعه پایدار از دیدگاه روش رینارد مطالعه موردی: روستای پالنگان

امروزه، گردشگری به عنوان بزرگترین صنعت خدماتی دنیا، نقش و جایگاه ویژهای در توسعه مناطق روستایی دارد. هنگامی که ابعاد و زمینه های مرتبط با گردشگری به خوبی شناخته شود، این وضعیت نمود بیشتر و عینی تری پیدا خواهد کرد. گردشگری روستایی بخشی از بازار گردشگری و مبنی بر اشتغال و درآمد بوده و میتوان آن را ابزار مهمی برای توسعه اقتصادی اجتماعی و اکولوژیکی جوامع روستایی قلمداد کرد. در پژوهش حاضر به بررسی جایگاه گردشگری و آثار آن در توسعه مناطق روستایی، با تأکید بر روستای پالنگان پرداخته شده است. برای بررسی قابلیت های منطقه از نقشه های زمین شناسی، توپوگرافی و داده های میدانی و اطلاعات پرشسنامه ای استفاده شده و میزان قابلیت های گردشگری منطقه مورد مطالعه بر اساس روش رینارد مورد ارزیابی قرار گرفته و رتبه بندی شده اند. بر اساس این روش سه ارزش علمی، افزوده و ترکیبی وجود دارد. نتایج تحقیق نشان داد، که ارزش علمی، افزوده و ترکیبی به ترتیب امتیازهای 0/72،0/59 و 0/57 دارای بیشترین و کمترین اهمیت است. در مجموع توجه به گردشگری روستایی به عنوان یکی از راهکارهای تحقق توسعه پایدار به ویژه در جوامع روستایی از طریق افزایش توان اقتصادی از یک طرف و حفظ محیط زیست روستا از طرف دیگر، اگر در محافل علمی و برنامه ریزی مطرح شود جایگاه خود را پیدا کرده و به شکل دهی جوامع روستایی کمک مینماید.

کلیدواژه ها:

گردشگری روستایی ، توسعه پایدار ، جذابیت های گردشگری ، روش رینارد ، پالنگان