ارزیابی میزان تاثیر آموزش ضمن کار بر رشد قابلیت های حرفه ای دانشجویان (در دروس عملی رشته معماری)

ارتباط بین مباحث نظری و فعالیت های اجرایی و حرفه ای به عنوان مساله مهم آموزش معماری در اغلب مدارس معماری دنیا مطرح است. سیستم آموزش استاد- شاگردی در گذشته به عنوان یک سنت آموزش معماری مهارت و دانش فنی معماری را از استاد به شاگرد منتقل می نمود. آموزش معماری در مدارس معماری امروز در مقایسه با سیستم آموزش استاد- شاگردی از منظر توان انتقال قابلیتهای حرفه ای از استاد به شاگرد دارای کاستی هایی است. این تحقیق به توصیف تجربه ی عملی می پردازد که طی آن، دو گروه از دانشجویان فارغ التحصیل رشته معماری از دانشگاه محقق اردبیلی، که درس روستا یک و دو را در شرایط مساوی گذرانده و بلافاصله پس از فارغ التحصیلی در مسیر انجام پروژه تهیه طرح هادی روستایی قرار گرفته اند را باهم مقایسه کرده است. یکی از گروه ها علاوه بر آموزش دانشگاهی از آموزش ضمن کار و نسبتا مشابه با سیستم آموزش سنتی معماری نیز برخوردار بوده و در مورد گروه دیگر فقط به آموزش دانشگاهی اکتفا شده است. نتایج حاصل از مقایسه عملکرد گروه ها ی مذکور نشان داد که آن دسته از فارغ التحصیلان جدید دانشکده معماری که از آموزش ضمن کار برخوردار بوده اند در مقایسه با گروهی که فقط از آموزش دانشگاهی بهره گرفته اند، موفقیت بیشتری در انجام کارهای عملی کسب نموده و در نهایت انگیزه و توان بیشتری برای ادامه کار در زمینه مذکور را داشتند. این موضوع بیانگر لزوم معاصرسازی سیستم آموزش سنتی در رشته معماری و بهره-گیری از آموزه های سیستم استاد- شاگردی در روش آموزش امروز است.

کلیدواژه ها:

استاد و شاگرد ، آموزش ضمن کار ، روستا ، معماری