بررسی حس تعلق در محله های مسکونی سنتی مطالعه موردی: محله حاجی همدان

یکی از پایههای اصلی توجه به پایداری سکونت در محله ها این است که ساکنان محله به محل زیست وفعالیت خود تعلق خاطر داشته باشند. حس تعلق یکی از معانی مهم و تاثیرگذار در ارتقاء کیفیت محیطهایانسانی، به مکان میباشد. این حس، عامل مهم در شکلگیری پایههای ارتباطی استفادهکنندگان و محیط بوده و نهایتا منجربه ایجاد محیطهای باکیفیت خواهد گردید. این پژوهش با 100 نفر حجم نمونه، به منظور ارزیابیحس تعلق به مکان ساکنان محله حاجی همدان صورت گرفته است. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی است؛ داده های جمع آوری شده از طریق پرسشنامه با استفاده از نرم افزارSPSSو با بهکارگیری روش های آماری نظیر توزیع فراوانی، ضریب همبستگی اسپیرمن، پیرسون، و تحلیل رگرسیون، توصیف و تحلیل گردیده اند. نتایج آزمون نشان داد که بین چهار متغیر مدت سکونت، پیوند تاریخی و خانوادگی، کیفیت محیطی )کالبدی-اجتماعی( و پیوند اخلاقی و اعتقادی با حس تعلق مکانی رابطهی معناداری وجود دارد. به گونه ای که هر چه مدت سکونت، پیوند تاریخی و خانوادگی، کیفیت محیطی) کالبدی- اجتماعی( و پیوند اخلاقی و اعتقادی بیشتر گردد، حس تعلق مکانی ساکنان محله نیز، افزایش مییابد.

کلیدواژه ها:

حس تعلق ، محله ، کیفیت محیطی ، مکان