مزایا و نتایج بکارگیری طرح دوچرخه همگانی در شهرداری منطقه 8 تهران و ضرورت گسترش آن به کل شهر

با توسعه و گسترشبیشاز حد شهر تهران در 30 سال گذشته و افزوده شدن جمعیت آن از یکطرف و سرازیر نمودن انواع و اقسام خودروها به و خل شهر توسط شرکتهای خودرو سازی از طرف دیگر ، و عدم وجود طرح جامع و کلان مدیریت حمل و نقل و خدمات شهری و با توجه به عدم برنامه ریزی و مدیریت مناسب(بعلل مختلف) جهت ساماندهی مدیریت حمل و نقل شهری و عدم گسترش خطوط مترو و سایر وسایل نقلیه عمومی باعث گردیده تا شهروندان جهت تردد مجبور به استفاده از وسیله نقلیه شخصی گردند. این امر آثار و عواقب و هزینه های بسیار زیادی را به بار آورده است خسارتهای زیست محیطی ،آلودگی هوا و هزینه های ناشی از مصرف سوخت و سایر مواد اولیه و دهها مشکل و بیماریهای تنفسی و.... که همه از آلودگی محیط بدست می آید. همه موارد فوق الذکر باعث گردیده تا تهران در زمره یکی از پرترافیکترین و آلوده ترین شهرهای دنیا قرار گیرد . وضع به گونه ای است که مدیران و مسئولان مدیریت شهری به فکر چاره و ارائه راه حل جهت حل مشکل ترافیکو آلودگی هوا افتاده اند.مسلما درکوتاه مدت تنها برنامه ای که میتواند چاره ساز باشد استفاده از دو چرخه توسط شهروندان میباشد. البته با توجه به موقعیت جغرافیایی و سوق الجیشی شهر تهران و وجود مساحت یسیار زیاد شهر و همچنین اختلاف ارتفاع شمالیترین نقطه شهر تا جنوبیترین نقطه شهر که بیش از 600 متر میباشد و دوچرخه سواری در آن بسیار مشکل میباشد بهترین راه حل استفاده همزمان از دوچرخه و وسایل نقلیه عمومی و از جمله مترو و اتوبوس تندرو میباشد. طرح اجرای آزمایشی استفاده از دوچرخه در حمل و نقل شهری در سطح منطقه 8 تهران بعنوان منطقه پایلوت در سال 1387 برنامه ریزی و مورد مطالعه قرار گرفت و پس از انجام اقدامات لازم و تهیه بستر مورد نیاز در سال 1388 شروع گردید و با توجه به وجود طرح تفضیلی و شیب متعارف و ایستگاههای مترو و همچنین تردد 2 خط اتوبوس تندرو در سطح منطقهباعث گردید که یکطرح عملی و کاربردی به اجرا درآید. با همت و تلاش مدیران و مسئولان حمل و نقل منطقه و پشتیبانی مدیران و مسئولان حمل و نقل و ترافیکشهرداری تهران طرح استفاده از دوچرخه در سطح منطقه روز به روز در حال گسترش میباشد و با اقبال قابل توجه شهروندان مواجه شده است به نحوی که در سطح منطقه وجود دوچرخه و استفاده از دوچرخه کاملا نمایان و مشهود میباشد که این امر مزایا و محاسن زیادی داشته و از جمله روانی حرکت در سطح معابر منطقه و کاهشترافیک ، کاهش قابل توجه الودگی هوا ، کاهشمصرف سوخت و سایر هزینه های دیگر و.... که گسترشآن به کل شهر میتواند بسیار مثبت و حیاتی باشد . البته طرح مذکور دارای مشکلات و محدودیتهایی میباشد که از جمله این محدودیتها میتوان به موارد زیر اشاره نمود : - عدم امکان دوچرخه توسط خانمها که بیش از 50 درصد جمعیت شهر را تشکیل میدهند. – عدم فرهنگ سازی و ارائه اموزش و آگاهی مناسب جهت استفاده از دوچرخه مثل اعلام در صدا و سیما ، استفاده از دوچرخه مناسبتر و متناسب با وضعیت خیابانهای شهر ، وجود موانع در مسیرهای دوچرخه عدم وجود قوانین و مقررات بازدارنده جهت سایر وسایل نقلیه به منظور عدم ورود به مسیر دوچرخه و...... مسلما با برنامه ریزی مناسبتر و گسترش طرح استفاده از دو چرخه در سطح شهر تهران و آن هم به صورت تلفیقی یعنی اینکه با احداث ایستگاههای دوچرخه در مراکز تجاری ، اداری ، آموزشی ، ایستگاههای مترو ، ایستگاههای مهم اتوبوسهای تندرو و میادین شهر و حتی شهرکهای مسکونی و ارائه آموزشهای لازم باعث میگردد تا شهروندان جهت حمل و نقل در سطح شهر تهران در مسیرهای طولانی در بخشی از مسیر از مترو و اتوبوستندرو استفاده نمایند و به محض خروج از مترو با دوچرخه به سمت مقصد ادامه حرکت دهند و بکارگیری این طرح میتواند در کاهش ترافیک ، کاهش آلودگی هوا ، سلامتی و تندرستی شهروندان و دهها مورد دیگر بسیار مثمر تمر باشد .در این پایان نامه اقدامات انجام شده در سطح شهرداری منطقه 8 تشریح گردیده و آمار و نتایج آن ارائه میگردد

کلیدواژه ها:

مهندسی ترافیک ، دوچرخه ، طرح همگانی ، ترافیک ، بستر سازی ، فرهنگ