مدل سازی میزان استفاده از پل های عابر پیاده با توجه به متغیرهای هندسی و کاربری زمین، مطالعه موردی: منطقه 2 شهرداری تهران

گذرگاههای غیر هم سطح عابر پیاده با هدف افزایش ایمنی عبور عرضی از خیابان و حذف تداخل حرکت سواره و پیاده طراحی و اجرا میگردند. با توجه به محدودیتهایی چون هزینه، تجهیزات مورد نیاز و منظر شهری، مکانیابی مناسب موقعیت احداث گذرگاههای غیر همسطح از نظر مدیریت شهری حائز اهمیت است. هدف از این تحقیق بررسی اثر متغیرهای هندسی و نوع کاربریهای قرار گرفته در حوزه نفوذ پلهای عابر پیاده بر میزان استفاده از پلهاست. بدین منظور از مدل روندگرای پواسون و اطلاعات مرتبط با پلهای عابر پیاده قرار گرفته در منطقه 2 شهرداری تهران استفاده شده است. نتایج مدلسازی نشان میدهد افزایش فاصله تا نزدیکترین گذرگاه ایمن عابرپیاده، افزایش سرعت عملکردی وسایل نقلیه در معبر زیر پل عابر و افزایش عرض این معبر به همراه استفاده از پله های برقی و کاهش ارتفاع پل منجر به استفاده بیشتر عابرین پیاده از پلهای عابر خواهد شد. همچنین قرارگیری پل عابر در نزدیکی ایستگاههای اتوبوس و تاکسی و محدوده کاربریهای آموزشی، تجاری و پس از آن قرارگیری در محدوده پایانه های اتوبوس و تاکسی و کاربری درمانی منجر به استفاده بیشتر از پل عابر خواهد شد. مدل نشان میدهد همجواری کاربریهای اداری و تفریحی با پلهای عابر تاثیر مطلوب و بسزایی بر استفاده از آن نخواهد داشت.

کلیدواژه ها:

پل عابر پیاده ، کاربری زمین ، مدل روندگرای پواسون