تحلیل متغیرهای مکانی-دموگرافیک قربانیان تصادفات جاده ای ایران سال های 1383 الی 1387

هدف این مقاله بررسی اپیدمیولوژیک قربانیان حوادث ترافیکی کشور طی سالهای 1383 تا 1387 میباشد. در این مقاله متغیرهای مکانی- دموگرافیک از جمله جنس، علت فوت، وضعیت متوفی، مکان وقوع تصادف و محل فوت مورد مطالعه قرار گرفتهاند و تجزیه و تحلیلهای آماری با استفاده از آزمون استقلال کای دو روی آنها صورت گرفته است. بر اساس آزمون کای ارتباط معنی دار بین متغیرهای جنس و وضعیت متوفی، علت فوت و وضعیت متوفی، محل فوت و محل تصادف، محل وقوع تصادف و وضعیت متوفی و محل فوت و علت فوت وجود دارد. بین متغیرهای جنس و مکان وقوع تصادف، جنس و محل فوت متوفی و جنس و علت فوت نیز ارتباط معنی دار ضعیفی وجود دارد. نتایج این تجزیه و تحلیل نشان داد 62,51 درصد زنانی که در تصادفات کشته شدند، سرنشین بودند، در حالی که بیشترین قربانیان مرد، راننده بودند(حدود 39 درصد). بیشترین نسبت کسانی که در محل حادثه فوت کردهاند سرنشینان بوده اند ( 58,58 درصد). 56,74 درصد افرادی که در محل حادثه فوت کرده اند متوفیان مردی بودند که در مناطق برون شهری تصادف کرده اند. 59,99 درصد زنان متوفی که محل وقوع تصادف آن ها مناطق برون شهری بوده است نیز در محل حادثه فوت کرده اند. 56,28 درصد افرادی که در مناطق درون شهری فوت شدهاند عابرین پیاده بودهاند. 52,35 درصد افرادی که علت نهایی فوت آنها ضربه به سر بوده است، در محل حادثه فوت کردهاند. همچنین محل فوت 36,51 درصد افرادی که به علت شکستگیهای متعدد فوت کرده اند، بیمارستان بوده است.

کلیدواژه ها:

اپیدمیولوژی ، حوادث ترافیکی ، قربانیان حوادث ، حادثه ، محل فوت