ارائه یک مدل بهینه طراحی محدودیت گردش در شبکه های شهری با تأکید بر حل مسئله تخصیص ترافیک

در ادبیات رایج در حوزه حمل و نقل و ترافیک به مسئله طراحی محدودیت گردش (TRDP) که ماهیتاً نوعی مسئله طراحی شبکه گسسته از دیدگاه مدیریت سیستمی به شمار میرود، توجه چندان زیادی نشده است چنانکه در اغلب شبکههای شهری، این تکنیک مدیریتی به صورت تجربی و کاملاً دستی توسط پلیس راهور اعمال می شود. هدف TRDP، بهینه سازی سنجه عملکردی یک سیستم مفروض مثلاً کمینه سازی هزینه سفر کل سیستم با احتساب رفتار مسیریابی کاربران شبکه می باشد. در واقع، مدل TRDP بر دو زیر مدل سطح بالا و سطح پایین استوار است که هدف مسئله سطح بالا، کمینه سازی تابع هزینه سفر کل سیستم میباشد و مسئله سطح پایین آن، به تخصیص ترافیک با توجه به متغیرهای تصمیم مسئله سطح بالا، میپردازد. در این مقاله، ضمن معرفی یک مدل پشنهادی TRDP، مدل بهینه ای جهت بهبوددهی نتایج آن با احتساب تأثیرات متقابل انواع حرکات گردشی و نیز تأخیرات ناشی از آنها با تمرکز بر حل مسئله سطح پایین ارائه خواهد شد. نتایج شبیه سازی و پیاده سازی مدل پیشنهادی به ازاء یک شبکه فرضی، نشان می دهد اولاً اجرای TRDP روی شبکه های پر ازدحام، صرفه جویی بیشتری را روی هزینه سفر کل سیستم بهمراه دارد به گونه ایکه به ازاء رشد 20 درصدی تقاضای سفر نسبت به حالت معمول، میزان صرفه جویی این هزینه حدوداً دو برابر می شود؛ ثانیاً با افزایش مقدار پارامتر پراکندگی مدل، علاوه بر کاهش نسبی هزینه سفر کل سیستم به ازاء اعمال محدودیت گردش بهینه، میزان صرفه جویی در هزینه سفر سیستم نیز افزایش مییابد.

کلیدواژه ها:

طراحی شبکه گسسته ، برنامه ریزی دو سطحی ، محدودیت گردش ، تعادل تصادفی کاربر ، مسئله تخصیص ترافیک