بررسی جایگاه حمل و نقل ریلی درون‌شهری در طرح جامع شهر تهران

امروزه با رشد و گسترش بی‌رویه شهرها و در نظر نگرفتن ارتباط منطقی بین برنامه‌ریزی شهری و برنامه‌ریزی حمل و نقل، مشکلات عدیده‌ای بوجود آمد به همین دلیل شهرسازان و برنامه‌ریزان نوگرا به مطالعه راهکارهایی برای تغییر این وضعیت پرداختند. در این شرایط مفهوم «توسعه با محوریت حمل و نقل عمومی» شکل گرفت. امروزه توسعه محدوده‌‌های شهری بر مبنای حمل و نقل عمومی، یکی از مهمترین مباحث توسعه شهری است که با برنامه‌ریزی در این مورد می‌توان به توسعه شهری جهت داد. راهکارهای توسعه شهری است با محوریت حمل و نقل عمومی همه گزینه‌های حمل و نقل از جمله مترو، اتوبوس، تاکسی و... را در بر می‌گیرد. یکی از مهمترین شبکه‌های حمل و نقل عمومی در شهر، شبکه مترو است ورود این وسیله به شبکه حمل و نقل عمومی با توجه به ویژگی‌های خاصی که این وسیله نسبت به سایر وسایل دارد، تغییرات عمده‌ای در گردش ترافیک و حمل و نقل در شهرها ایجاد کرده است و متعاقب آن آثاری در تعادل جذب جمعیت و ظرفیت توسعه مناطق گذاشته است؛ آن‌چه که دارای اهمیت است شناخت میزان و نحوه تأثیرگذاری این شبکه بر توسعه شهری است. مطالعه حاضر با هدف آگاهی و شناخت مشکلات شهری و سپس تجزیه و تحلیل قابلیت‌های گسترش حمل و نقل ریلی درون‌شهری و نمونه‌های موفق بین‌المللی در عرصه‌های مختلف، نقش و جایگاه آن در طرح‌های جامعه شهری را مورد بررسی قرار می‌دهد، و در آخر به ارائه راهکاری مناسب برای تلفیق طرح جامع با حمل و نقل درون‌شهری پرداخته که با حمایت و سیاست‌گذاری‌های صحیح بخش عمومی شبکه متروطرح جامع با حمل و نقل درون‌شهری پرداخته که با حمایت و سیاست‌گذاری‌های صحیح بخش عمومی شبکه مترومی‌تواند در تحقق راهبرد توسعه در شهرها نقش اساسی و محوری را ایفا نماید و به محرک مهمی برای اصلاح ساختار شهری تبدیل شود.

کلیدواژه ها:

حمل و نقل ، حمل و نقل عمومی ، طرح جامع شهری ، توسعه شهری ، مترو