توجیه فنی اقتصادی و تعیین اولویت و نحوه اتصال ریلی شهرهای اقماری اطراف تهران و شهر تهران توسط مترو

روند تغییرات شهرنشینی در ایران نشان از رشد شتابان جمعیت شهرها طی دهه‌های اخیر دارد. به دلیل این رشد شتابان و ضعف سیستم برنامه‌ریزی و اداری حکومت در مقایسه با حد معمول کشورهای در حال توسعه، جهان و هم‌چنین توسعه یافته امکان کنترل و هدایت شایسته آن از توان دولت خارج بودهاست. بر طبق مطالعات انجام شده در منابع مختلف، رشد فزایند اسکان جمعیت در حومه کلانشهرهای کشور قابل انتظار است که نیاز به چاره‌جویی در این زمینه را مبرهن می‌سازد. انجام چنین امری مستلزم بررسی و تحلیل میزان دسترسی نقاط زیست و فعالیت به شبکه حمل و نقل است. علاوه بر این میزان برخوداری سطوح مختلف یک گستره جغرافیایی از شبکه حمل و نقل، پارامتر کیفی دیگری است که نتایج تحلیلی آن می‌تواند الگویی برای تصمیم‌گیری آتی برای توسعه شبکه حمل و نقل ارائه نماید. شهر تهران با جمعیت نزدیک به 8میلیون نفر و مجموعه شهری تهران یا جمعیتی بالغ بر 14 میلیون نفر با مشکلات جدی و عدیده‌ای در سیستم حمل و نقل خود مواجه است. امروزه مسائل حمل و نقل و ترافیک شهر تهران به صورت کلاف پیچیده و سردرگمی در آمده است که ارائه راهکارهایی جهت تقلیل یا رفع معضلات ناشی از آن جز بر پایه مدیریت و سرمایه‌گذاری قوی که متکی بر مطالعه و تحقیق است، و بدون توجه جدی برای حل مسائل ارتباطی حومه و شهر تهران و هم‌چنین ارتباط حومه با حومه این شهر میسر نمی‌باشد.

کلیدواژه ها:

حمل و نقل ریلی حومه ای ، شهرهای اقماری ، ابعاد شبکه ، ساختار شهری