بررسی رابطه ی بین ردپای اکولوژیک با شاخص های بهبود توسعه ی حمل و نقل

حمل و نقل و جابه جایی از گذشته تاکنون برای انسانها ضرورتی اجتناب ناپذیر بوده است. افزایش نیاز روزافزونبه توسعه ی بخش حمل و نقل به عنوان یکی از ارکان اساسی توسعه یافتگی ضرورت دستیابی به حمل و نقلپایدار را تقویت می نماید. در این پژوهش، با بهره گیری از روش های تحقیق کمی و تکنیک های آماری به بررسیرابطه ی شاخص های بهبود حمل و نقل با ردپای اکولوژیکی حمل و نقل پرداخته می شود. سوال اصلی تحقیقاین است که آیا افزایش شاخص های توسعه و بهبود حمل و نقل می تواند در افزایش ردپای حمل و نقل کشورتاثیرگذار باشد؟ برای پاسخ به این سوال، 9 شاخص در قالب متغیرهای بهبود شاخص های حمل و نقل کلیه یاستانهای کشور انتخاب شد، اطلاعات مورد نیاز در رابطه با شاخص های بهبود و توسعه ی حمل و نقل ازسالنامه های آماری استانها و سالنامه ی آماری سازمان راهداری و برای ساخت شاخص ردپای حمل و نقل ازتراز نامه ی انرژی کشور استفاده شده است. یافته ها نشان می دهد جای پای حمل و نقل مناطق و استانهایمختلف کشور با شاخص های تراکم راهاصلی، تراکم راه فرعی همبستگی معکوس و با شاخص های تراکمبزرگراه و متوسط کیلومتر طی شده هر سفر همبستگی مثبت را دارا می باشد.

کلیدواژه ها:

پایداری منطقه ، توسعه ی منطقه ای ، جای پای اکولوژیک ، جای پای حمل و نقل ، سرانه ی مصرف