تدوین چارچوب ارزیابی پیاده مداری محلات به منظور ارتقاء سهم حمل و نقل پیاده

پیاده مداری در حقیقت شاخصی تلفیقی است که نشان می دهد یک محدوده، چه اندازه برای پیاده روی مناسب است. پرسش این است که چگونه میتوان میزان پیاده مداری محلات را سنجید تدوین معیارها و شاخص هایی برای سنجش میزان پیاده مداری محلات شهر می تواند زمینه را برای تدوین ضوابط و مقررات مورد نیاز برای ارتقاء سطح پیاده مداری فراهم سازد. مطالعه ی حاضر، با بررسی تجارب جهانی (برنامه های جامع پیاده مداری شهرهای کانزاس، بلینگهام و سیاتل)، و نیز مطالعات مشابه خارجی (مانند مطالعات دانشگاه دکین استرالیا، مطالعات دانشگاه MIT، مطالعات مفهوم سازی شاخص های پیاده مداری در کشور مالزی، و مطالعات دانشگاه کالیفرنیا) و داخلی (پژوهش های محققانی نظیر معینی، کا شانی جو، سیف الهی فخر و شاهیوندی)، و سنتز معیارها و شاخص های این مطالعات برای سنجش پیاده مداری محلات، فهرستی از معیارها و شاخص های قابل پیشنهاد برای شهرهای ایران ارایه می کند. یافته های این مقاله، دربرگیرنده ی مقیا سی برای سنجش پیاده مداری در محلات است که می توان با کاربست آن، شاخص هایی را که هر محله در آن مسیله دارد را شناسایی و برطرف نمود.