بررسی تاثیر پارامترهای شهرسازی بر تصادفات عابر پیاده (مطالعه ی موردی: شهر مشهد)

تحقیقات نشان می دهند که سهم عابر پیاده از مرگ و میر ناشی از تصادفات ترافیکی 22 درصد و این مقدار در کشور ایران معادل با 23 / 2 درصد می باشد. از این رو تحلیل و ارزیابی تصادفات عابرین پیاده به یکی از چالش های مهم مهندسی در زمینه ی ارتقای ایمنی تبدیل شده است. پارامترهای مختلفی از جمله عوامل انسانی، عوامل محیطی، طرح هندسی و مشخصات وسیله ی نقلیه بر ایمنی ترافیک و تصادفات اثر می گذارند. در این میان مطالعات محدودی رابطه ی بین ساختار شهری را با تصادفات مورد بررسی قرار داده اند. بنابراین این مقاله بر رابطه ی میان پارامترهای شهرسازی از قبیل اندازه ی بلوک شهری، بافت شهری، کاربری زمین و تعداد تصادفات عابر پیاده تمرکز کرده است. با در نظر گرفتن پارامترهای مذکور، بر اساس آمار و اطلاعات شهر مشهد در سال های 1391 تا 1393 و آماده سازی لایه های رستری مورد نیاز در محیط GIS، سعی بر آن است که نحوه ی ارتباط متغیرهای نام برده بر تصادفات جرحی عابر پیاده در کمان های شبکه ی شهری ارزیابی گردد. براساس نتایج تحقیق با افزایش فاصله از کاربری تجاری تعداد تصادفات عابر پیاده کاهش می یابد. در ناحیه هایی با بافت ارگانیک به نسبت شبکه های شطرنجی و همچنین در بلوک های ریزدانه به نسبت درشت دانه تعداد تصادفات عابرپیاده بیشتر رخ میدهد

کلیدواژه ها:

تصادفات جرحی عابرپیاده ، متغیرهای ساختارشهری ، سیستم اطلاعات مکانی