ارتقای کیفیت زندگی شهری با رویکرد نقش سرمایه اجتماعی و رفتارهای مذهبی

امروزه کیفیت زندگی به عنوان عنصری کلیدی در سیاستگذاری و بررسی سیاست های حوزه عمومی مورد بحث قرار می گیرد و سرمایه اجتماعی در هر گروه یا جامعه ای نشان دهنده کیفیت کارکرد نهادهای اجتماعی آن جامعه است. کیفیت زندگی، از مقولات اجتماعی بسیار مهم است که هم چون شاخصهای مهم اقتصادی از جمله تورم، تولید ناخالص ملی، میزان اشتغال و... در میزان توسعهیافتگی کشورها نقش بزرگی را ایفا می کند. این مفهوم، به خصوص، در ارتباط تنگاتنگی با سرمایه اجتماعی قرار دارد. این ارتباط میتواند دروازه ورود مفهوم سرمایه اجتماعی به برنامهریزی شهری باشد. موضوع اساسی در این زمینه، رابطه سرمایه اجتماعی با کیفیت زندگی در مناطق شهری است. وجود میزان قابل قبولی از سرمایه اجتماعی موجب تسهیل کنش های اجتماعی می شود، بطوری که در مواقع بحرانی می تواند به عنوان منبع اصلی حل مشکلات و فرآیند ها بکار رود. سرمایه اجتماعی در پیشنهادهای علمی خود برای حل معضلات اجتماعی و توسعه اجتماعی نهادهای مدنی، جهت گیری های ارزشی و دینی را به عنوان یک ضرورت قلمداد کرده و بر نقش مذهب به عنوان یک مفهوم جامعه ساز ب یش از پیش تاکید دارد. این مقاله تلاش می کند با واکاوی ادبیات و مبانی نظری سرمایه اجتماعی جایگاه مذهب را در ارتقای کیفیت زندگی شهری را تبیین کند. نتایج حاکی از آن است که افزایش گرایشات مذهبی و اعتقادات ای دیولوژیکی در جامعه به افزایش سرمایه اجتماعی کمک می کند . مذهب با ایجاد یک جهان بینی واحد در میان افراد جامعه نوعی هماهنگی و همدلی ایجاد می نماید و افراد با پیروی از دستورات دینی به فهم مشترک از مسایل مادی و اجتماعی اطراف خود می رسند و زمینه برای اعتماد متقابل، انسجام اجتماعی و مشارکت پدید می آید.

کلیدواژه ها:

مشارکت ، مدیریت شهری ، کیفیت زندگی ، سرمایه اجتماعی ، رفتارمذهبی