نگاهی به اصول و قواعد شهر سازی سبک تهران در جداره ها با تاکید بر میادین

برمبنای سنت دیرینه جهانی و ایران زمین، که پایتخت هر کشوریدریچه دولت و ملت آن کشور به سوی جهان است، پایتخت دولتقاجار نیز نمود اندیشه ها و شیوه نگرش حاکم بر جامعه در دوره ایمشخص از تاریخ ایران است. گرچه این اندیشه متاثر از فرهنگ بیگانهو تحولات جهانی واقع بر آن می باشد، در این دوره همچنان حضورافق هایی روشن از ادامه حیات شیوه معماری و شهرسازی ایرانیمشاهده می شود التقاط این دو نگرش (معماری بومی ومعماری فرنگی) به تولد سبک تهران در دوره ناصرالدین شاه منجر شد کهخویشتن را از دو منظر به جهان عرضه کرد. نخست با بهره گیری از دستور زبان مکتب اصفهان و اصولی مانند ترکیب، تباین و پیوستگی، و دوم با ابداع اصولی نظیر اقتباس از معماری و شیوهشهرسازی فرنگ، برون گرایی و عملکردگرایی که هویت این سبک را سبب می شده اند. بستر تجلی قواعد سبک تهران تمام عرصه شهر است، لیکن میادین و خیابان های تازه احداث به عنوان مکان مناسبتبلور کالبدی این اصول می توانند آغازی بر این مسیر باشند. این نوشتار ابتدا به مکان ظهور، زمینه های شکل گیری، تولد سبک تهران و تاثیر آن در شهرسازی پایتخت اشاره کرده و سپس به بیان اصول سبک تهران در جداره ها از منظر شکل شناختی می پردازد،که شکل گیری آن ها بر مبنای دو رهیافت متفاوت که مقصدی یگانهرا می پیمایند بوده است، و درانتها با ذکر نمونه هایی از میادین اینسبک، تبلور کالبدی اصول و قواعد آن را باز شناسی می کند.

کلیدواژه ها:

اقتباس ، معماری التقاطی ، سبک تهران ، اصول و قواعد ، جداره های میادین