منطق ارسطویی و منطق سینوی (ابن سینا) و ریشه های آن در منطق فازی

منطق فازی منطق جدیدی است که در قرن بیستم به عرصه علوم وارد شد و باعث پیشرفت های چشمگیر در صنعت و علوم گوناگون شد. در منطق ارسطویی یا کلاسیک یک قضیه یا اشتباه است یا درست، و هدف استفاده از منطق فازی این است که عدم قطعیتی که بطور ذاتی در برخی از مسایل وجود دارد، در نظر گرفته شود. برای هر علم و یا نظریه، صرف نظر از بحثهای موضوعی و تخصی آن، کاربرد آن علم و یا نظریه در حوزه های مختلف و چگونگی خدمت آن به صنایع یا علوم دیگر، متفاوت است. عبارت منطق فازی عموما به دو معنا به کار میرود. منطق فازی در معنای محدود آن، یک سیستمی منطقی با هدف صوری کردن استدلال های تقریبی است و در این معنا بسطی از منطق چند ارزشی به شمار میرود و ارزشهای درستی این منطق بازه اعداد حقیقی هستند و در معنای گسترده معادل است با تیوری مجموعه های فازی. منطق ارسطو متاثر از مبانی متافیزیکی او است که این تاثیر را اکثر محققین منطق نیز بیان می کنند.افرادی همچون ابن سینا که ابتدا با پذیرش این منطق به شرح و تفسیر آراء مرتبط با آن اقدام نمودند، با ناتمام یافتن آن در بررسی بسیاری از اشکال تفکر، چاره امر را در ایجاد حد فاصل میان این منطق و مبانی متافیزیکی آن دیدند. حتما بارها شنیده اید که کامپیوتر از یک منطق صفر و یک تبعیت می کند. در چارچوب این منطق، چیزها درست یا نادرست بوده، وجود دارند و یا ندارند. اما انیشتین میگوید: آن جایی که قوانین ریاضیات (کلاسیک) به واقعیات مربوط میشوند، مطمین نیستند و آن جا که آنها مطمین هستند نمی توانند به واقعیت اشاره داشته باشند. یکی از ویژگی های منطق فازی هم اینست که توانسته دانش و تجربیات افراد خبره را وارد سیستم های هوشمند و تصمیم گیر نماید و منطق محض درست یا اشتباه را گسترش دهد. پایه ی تحلیل در این پژوهش، بررسی ویژگی هایهر یک از این دو منطق همچنین کاربرد منطق فازی در صنعت بوده بدین ترتیب که واکاویی های پژوهش در مورد کاربردهای منطق فازی در صنعت تحلیل و تبیین خواهد شد. ایده نهایی این تحقیق بیان کننده این امر است که منطق فازی با اعمال شرایط ویژه میتواند به عنوان یک سیستم منطقی مورد توجه واقع شده و در شمار منطق های فلسفی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

منطق فازی ، صنعت ، سیستم های هوشمند ، منطق کلاسیک ، ابن سینا