تجلی روح هنر اسلامی، در معماری ایرانی

هنر اسلامی دارای گنجینه عظیمی از معانی عمیق عرفانی و حکمت الهی است زیرا این هنر ریشه در بنیانهای ژرف تفکر معنوی و الهی دارد. هنر دینی صورت آن حقیقتی است که خود ماوراء عالم صور است؛ از آنجا که دین نمی تواند ظهور و تجلی کند مگر توسط اشکال و صور .به این ترتیب، هنر در تمدن اسلامی، بیشتر یک معنا و فضیلت درونی است؛ فضیلتی که مربوط به قلب و دل آدمی است. در دوران اسلامی نیز ایران مرکز حوزه فرهنگ و تمدن و گسترش اسلام در سراسر جهان شده و بیشتر بزرگان، مفسران، محدثان، دانشمندان و نویسندگان ایرانی بودند. معماری ایران را نه تنها به منزله آثار تاریخی باستانی بلکه به آثار فکری که روح زنده و پایدار در آنهاست باید نگاه کرد. همچنین معماری ایران با شعر و عرفان، هندسه و نجوم ارتباط مستقیم دارد و قالب های انتزاعی آن در حکمت و نمادگرایی کیهانی و جهان بینی معنوی ایران کهن ریشه دارد تا بیننده را از جهان مادی به تعالی برساند. معماران ایرانی علاقمند بوده اند تا مفاهیم معنوی را به صورت رمز و نماد در قالب نقش های ماهرانه و زیبا ارائه نمایند. البته بایستی یادآور شد که معرفی ارزشها و خوبیهای ایران، بازگشت به گذشته نیست، بلکه رجوع و معرفی ارزش ها برای برداشت آگاهانه و خردمندانه از آنهاست و مدرن شدن ریشه در گذشته دارد و باید ادامه منطقی ارزش هایمان باشد.

کلیدواژه ها:

هنر اسلامی ، معماری ایرانی ، حکمت الهی