بررسی مصوبه شورای اسلامی شهر تهران تحت عنوان شهر دوستدار کودک (1388)

فضاهای شهری، فضایی است برای حضور همه افراد و گروه های مختلف شهر از جمله کودکان که در آن زندگی می کنند با توجه به اینکه کودکان سرمایه آینده کشورمان هستند و مهمترین نقش را برای ساختن فردای جامعه دارند، توجه به کودکان و نیازهای آنها در فضای شهری در زندگی فردای آنها تاثیر بسزایی داشته است از این جهت کودکان نیز گروه مهمی از استفاده کنندگان فضاهای شهری هستند که در این فضا در یک رابطه تعاملی در کنار یکدیگر بودن را تجربه می کنند. بنابراین حضور کودکان در فضاهای شهری به عنوان در دسترس ترین فضاهای عمومی شهر که در آن مهمترین امکان برای مشاهده مکان ها و فعالیت ها، کشف جاذبه ها را برای کودکان فراهم می کند دارای اهمیت است همانطور که در گذشته شهرهای ایران با این وجود که فضای خاصی را برای کودکان در نظر نداشتند، فضاهای باز و ارتباط کودکان با عناصر این فضاها وجود داشت که زمینه ساز تحرک و بازی که از اصلی ترین نیازهای کودکان است، بود. اما امروزه بدلیل تراکم فضایی و محدود شدن کارکرد خیابان ها فضاهای مناسب برای فعالیت و حضور کودکان محدودتر شده است و می توان گفت طرح های شهری هیچ جایگاهی را برای کودکان اختصاص نداده اند به دین ترتیب با دیگاهی که کودک را به عنوان شهروند می پذیرد، در این تحقیق سعی شده است با بررسی موشکافانه مصوبه شهر دوستدار کودک شکاف های عدم صورت پذیری و عدم اجرایی این مصوبه را در سطح شهر تهران شناسایی نموده بویژه در ارتباط با راه های امن به مدرسه همین طور سعی در شناسایی موانع موجود در خصوص تحقق پذیری راه های امن به مدرسه در مناطق تهران که پیش قدم در اجرای سایر بندهای مصوبه و معیارهای شهر دوستدار کودک بوده اند. در همین راستا تطبیق بندهای مصوبه با نمونه های انجام شده در سطح تهران و مقایسه آن با نمونه های بین المللی در جهت مناسب سازی کیفیت لازم در اجرای مصوبه صورت گرفته و در نهایت پیشنهاد راهکارهای همسو با تحقق پذیری مصوبه شهر دوستدار کودک ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

حقوق کودک ، مصوبه شهر دوستدار کودک ، اتاق مادر و کودک ، حمل و نقل و ترافیک